DEKRET

BISKUPA GLIWICKIEGO

ZWOŁUJĄCY PIERWSZY SYNOD DIECEZJI GLIWICKIEJ

Na większą chwałę Boga w Trójcy Świętej Jedynego, w dwudziestą piątą rocznicę utworzenia Diecezji Gliwickiej na mocy Bulli papieskiej Totus Tuus Poloniae Populus (25 marca 1992 r.), kierując się pragnieniem pogłębienia życia religijnego Ludu Bożego, jak również ujednolicenia prawa diecezjalnego Diecezji Gliwickiej, obejmującej wcześniej tereny diecezji katowickiej i opolskiej, oraz dostosowania niniejszego prawa do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 25 stycznia 1983 roku, niniejszym dekretem zwołuję Pierwszy Synod Diecezji Gliwickiej.

Uroczyste rozpoczęcie Synodu będzie miało miejsce 25 marca 2017 roku w czasie Mszy św. odprawionej o godzinie 10.30 w katedrze pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Gliwicach. Do koncelebrowania Mszy Świętej zapraszam wszystkich kapłanów naszej Diecezji. Zapraszam także do wspólnej modlitwy w czasie Eucharystii wszystkich alumnów Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Opolu, osoby życia konsekrowanego, członków wspólnot i stowarzyszeń oraz wszystkich wiernych Diecezji Gliwickiej. Następnie w Centrum Edukacyjnym im. Św. Jana Pawła II w Gliwicach odbędzie się sesja otwierająca obrady synodalne, do udziału w której zapraszam wszystkich, którzy z mocy prawa kanonicznego (kan. 463 KPK) osobnym dekretem są powołani na Synod.

Aby Synod przyniósł oczekiwane owoce, zachęcam cały Lud Boży naszej Diecezji, do refleksji i modlitwy w tej intencji oraz do ofiarowania swoich cierpień i prac. Do szczególnej zaś aktywności zachęcam wszystkich, którym zostały w tym Synodzie powierzone szczególne zadania.

To wielkie dzieło pochylenia się nad Ludem Bożym Diecezji Gliwickiej zawierzam wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny i naszych Świętych Patronów Piotra i Pawła.

                                                                                             + Jan Kopiec

                                                                                            Biskup Gliwicki

Drodzy Bracia i Siostry!

Motywem przewodnim dzisiejszej liturgii słowa jest radosna nowina o Emmanuelu – Bogu bliskim każdemu z nas. O Bogu, który jest blisko nie tylko dla tych, którzy z troską Go szukają, ale również o Bogu, który pragnie bliskości tych, którzy poprzez różnego rodzaju nieszczęścia, porażki życiowe czy moralne zagubienie utracili poczucie Jego obecności. Szczyt owego zbliżenia się Boga do człowieka stanowi Wcielenie Bożego Syna, przyjście na świat poczętego z Maryi Dziewicy Jezusa Chrystusa, który „zbawia swój lud od jego grzechów” (Mt 1,21). Przeżywamy aktualnie ostatni tydzień liturgicznego czasu Adwentu, przygotowując się do świętowania narodzenia Emmanuela, Boga, którego pragnieniem jest bycie z nami.

1. Rok św. Brata Alberta – kontekst, motywy oraz cel

Z dniem Bożego Narodzenia wiąże się w tym roku specjalna okoliczność. Sto lat temu, właśnie w ten dzień, gdy w południe dzwony wzywały do modlitwy Anioł Pański, narodził się dla nieba św. Brat Albert, opiekun nędzarzy i wydziedziczonych – „Brat naszego Boga”, jak trafnie określił go Karol Wojtyła[1]. Setna rocznica śmierci stanowi dobrą okazję, by przybliżyć wszystkim tę niezwykłą postać poprzez ogłoszenie roku 2016 /2017 Rokiem św. Brata Alberta.

Rok poświęcony uczczeniu tego szczególnego Patrona Miłosierdzia stanowi doskonałą kontynuację zakończonego niespełna miesiąc temu przez papieża Franciszka Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia. „Miłosierni jak Ojciec”  to hasło, które przyświecało nam w tym czasie i wzywało do odnowienia wiary w Boga – miłosiernego Ojca. Tak odnowiona wiara na skutek doświadczenia Bożej dobroci, przynieść powinna owoce w postaci przemiany serca, które otrzymuje nową wrażliwość, niejako nowe spojrzenie na otaczający nas świat. Prawdziwa przemiana serca z konieczności wyraża się na zewnątrz, w pełnym oddania miłosiernym działaniu na rzecz bliźnich. Taki był właśnie cel tego łaski czasu dla Kościoła ukazany nam przez papieża Franciszka: „aby uczynić świadectwo wierzących jeszcze mocniejszym i skuteczniejszym”[2]. W bezpośrednim następstwie Jubileuszu Miłosierdzia mamy okazję przyjrzeć się bliżej osobie św. Brata Alberta, który wyraziście ukazuje nam, jak w praktyce urzeczywistniać chrześcijańskie miłosierdzie.

W roku 2016 w naszej Ojczyźnie również przeżywaliśmy 1050. rocznicę Chrztu Polski. Okres ponadtysiącletnich dziejów chrześcijaństwa w naszym Narodzie zaowocował niezliczoną rzeszą świadków wiary: świętych i błogosławionych, osób duchownych
i świeckich, tych którzy zostali wyniesieni na ołtarze, jak i tych ukrytych i nieznanych. Niewątpliwie do grona znaczących postaci w dziejach Polski należy św. Brat Albert, jako świadek miłosiernej miłości, zwłaszcza wobec ludzi ubogich i opuszczonych.

Rok poświęcony św. Bratu Albertowi wpisuje się dobrze jeszcze z jednego powodu
w całokształt działań duszpasterskich Kościoła w Polsce. Temat określający charakter tego roku brzmi: świadectwo i misja, a hasłem które mu przyświeca są słowa zaczerpnięte
z Ewangelii: „Idźcie i głoście” (por. Mk 16,15)[3]. Jedną z zasadniczych misji chrześcijan to czynne miłosierdzie, miłość, która przejawia się w konkretnym działaniu. Święty Brat Albert jest bez wątpienia wyrazistym świadkiem niesienia Ewangelii ubogim.

 Pragniemy więc w sposób szczególny w nadchodzącym czasie ukazać tę wyjątkową osobę, jako wzór oraz patrona czynnej miłości bliźniego. Ojciec ubogich, jak nazywamy często św. Brata Alberta, może nas nauczyć jak w praktyce wypełnić nakaz Jezusa: „Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest wasz Ojciec w niebie”. Potrzeba nam takich świadków, aby nasze serca nie stygły, były wciąż i na nowo uwrażliwione na niezliczone biedy ludzkie, abyśmy stale w naszym postępowaniu byli inspirowani „wyobraźnią miłosierdzia”. Brat Albert wskazuje nam jak możemy otworzyć nasze serca „na tych wszystkich, którzy żyją na najróżniejszych peryferiach egzystencjalnych, które często dzisiejszy świat stwarza w sposób dramatyczny”[4].

2. Adam Chmielowski – św. Brat Albert: powstaniec, malarz, święty opiekun ubogich
   

Kim był św. Brat Albert, cóż niezwykłego było w tym niepozornym „szarym mnichu”, którego klasztorem stał się świat materialnej i moralnej nędzy? Czym zasłużył sobie na miano, którym określali go współcześni: „Najpiękniejszy człowiek swojego pokolenia”[5]?

Adam Chmielowski, bo tak brzmi jego świeckie imię i nazwisko, przyszedł na świat 20 sierpnia1845 r. w Igołomi pod Krakowem. Pochodził z rodziny zubożałej szlachty. Wcześniej stracił obojga rodziców – ojca, gdy miał 8 lat a matkę, gdy miał 14.

Z domu rodzinnego wyniósł solidne podstawy życia religijnego oraz gorący patriotyzm. Na tyle silny, że w siedemnastym roku życia jako jeden z pierwszych zaciągnął się w szeregi powstania styczniowego. W bitwie pod Mełchowem 30 września 1863 r. został ciężko ranny w skutek czego amputowano mu nogę. Dozgonnie naznaczony został stygmatem miłości Ojczyzny.

Po klęsce powstania musiał udać się na emigrację. Był to czas, kiedy zwrócił się w kierunku sztuki. W latach 1870-1874 podejmuje systematyczne kształcenie w Akadami Sztuk Pięknych w Monachium. Maluje pierwsze obrazy i rozpoczyna artystyczną karierę. Znawcy przedmiotu zaliczają go do prekursorów polskiego impresjonizmu. Chmielowski uważał, że sztuka nie stanowi wartości samej w sobie, lecz powinna służyć wartościom wyższym, z których na pierwszym miejscu stawiał wartości religijne. Pragnął „sztukę i talent i myśli Bogu na chwałę poświęcić”[6]. W tym celu porzuca świat i wstępuje do nowicjatu oo. jezuitów. Po kilkumiesięcznym pobycie w zakonie odkrył, że Pan Bóg przewidział dla niego inną drogę powołania i misji.

Zwraca się w kierunku pogodnej duchowości św. Franciszka z Asyżu oraz jego idei Trzeciego zakonu dla świeckich. Stał się Patronem i Orędownikiem ludzi ubogich, wydziedziczonych, zepchniętych na „egzystencjalne peryferia”. Spotkanie z nędzą ogrzewalni miejskiej na krakowskim Kazimierzu, z nieludzkimi warunkami, w jakich przebywał tam tłum nędzarzy, poruszyło go dogłębnie. Postanowił, że ludzi tych w tak przerażającym położeniu nie pozostawi samych sobie i zdecydował się nimi zamieszkać. Wkrótce objął zarząd nad miejską ogrzewalnią i przekształcił ją w przytulisko, gdzie każdy potrzebujący mógł znaleźć pożywienie, dach nad głową a przede wszystkim miłosierne serce. Chcąc w pełni realizować  swą misję, 25 sierpnia 1887 r. przywdział habit Trzeciego zakonu św. Franciszka, od tego też czasu zaczął posługiwać się nowym imieniem: Brat Albert. Rok później złożył śluby zakonne. Aby sprostać tak wymagającemu zadaniu, jakim była opieka nad rzeszą ubogich, Brat Albert potrzebował współpracowników. Tak powstała nowa wspólnota zakonna nazwana przez Założyciela Braćmi Posługującymi Ubogim Trzeciego Zakonu św. Franciszka, popularnie zwana albertynami. Za umowną datę powstania zgromadzenia przyjęto rok 1888. Trzy lata później, w dniu 15 stycznia 1891 r. habit zakonny przybrały pierwsze Siostry Posługujące Ubogim – siostry albertynki, które podjęły się opieki nad ubogimi kobietami.

Istnienie obu zgromadzeń Brat Albert oparł na zasadzie ewangelicznego ubóstwa. Ojciec ubogich nie chciał posiadać niczego na własność, ani osobiście, ani wspólnotowo. Był przy tym spokojny o rozwój swoich dzieł, ponieważ bez zastrzeżeń ufał Bożej Opatrzności. Inną istotną zasadą jaką Brat Albert pozostawił swoim naśladowcom była zasada służby wobec tych, którym nikt inny nie chciał lub nie był w stanie usłużyć. Przytuliska stały się domami, gdzie ludzie bezdomni, nędzarze, niedołężni, żebracy, wyrobnicy bez zajęcia znajdą ratunek w swych ostatecznych potrzebach, a w dalszym celu mogą uzyskać poprawę stanu materialnego przez dobrowolną pracę zarobkową[7]. Przy tym, w swojej posłudze kierował się Brat Albert zasadą powszechności. Święty Paweł, jak słyszeliśmy w dzisiejszej lekcji, uważa się za powołanego, by „pozyskiwać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze” (Rz 1,5). Brat Albert również przyjmuje do swoich przytulisk każdego ubogiego bez względu na narodowość, wyznanie lub pochodzenie.

3. Aktualność przesłania Ojca ubogich
   

Czego uczy nas dzisiaj św. Brat Albert? Jakie przesłanie nam pozostawia? Uroczysty akt beatyfikacji w 1983 r. oraz kanonizacji w 1989 r. ukazują nam św. Brata Alberta jako wzór dla naszych czasów.

Świadectwo jego życia wskazuje najpierw na prawdę o nierozerwalnej więzi między miłosierdziem a chrześcijaństwem. Św. Jan Paweł II, jeszcze jako kardynał Karol Wojtyła, ujął tę prawdę oraz świadectwo o niej w sposób następujący: „Miłosierdzie i chrześcijaństwo to jedno i to samo. Jeśli nie byłoby miłosierdzia, nie ma chrześcijaństwa… Wyznanie wiary musi się dopełnić wyznaniem miłości…”[8]. Cóż więc znaczy nasza wiara bez miłosierdzia, bez konkretnego zaangażowania, wyrażającego troskę o bliźniego: chorego, samotnego, opuszczonego, ubogiego duchowo czy materialnie? Ten bliźni nie znajduje się gdzieś daleko. Z tym właśnie bliźnim utożsamia się sam Chrystus: „cokolwiek uczyniliście jednemu z braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). W tym bliźnim Bóg staje się Emmanuelem – Bogiem z nami.

Z kolei powstaje pytanie, w jaki sposób powinniśmy dawać świadectwo ewangelicznej miłości? Kardynał Wojtyła wyjaśnia nam, jak chrześcijanin powinien wyrażać swoją wiarę: „Trzeba świadczyć swoim człowieczeństwem, trzeba świadczyć sobą i tutaj Brat Albert jest dla nas wzorem nieporównanym. Przecież on nie miał prawie żadnych środków, ślubował najsurowsze ubóstwo, nie dysponował żadnymi funduszami, żadnymi gotowymi instytucjami, tylko postanowił dawać siebie”[9]. Święty porzucił sztukę, powab kariery i sławy, aby duszę swoją oddać Bogu i bliźnim, nie zatrzymując nic dla siebie. A czym może być owo „dawanie siebie” dzisiaj dla nas? To nic innego jak codzienny trud, cicha ofiara ze swojego czasu, swoich sił, swojego zdrowia, to umniejszanie siebie w służbie bliźnim, to bycie „dobrym jak chleb, który dla każdego leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny”[10].

Na zakończenie podamy jeszcze jedną naukę, przekazaną milczącym świadectwem świętego Ojca ubogich. To nauka o godności każdego człowieka, o konieczności okazywania szacunku i dobroci każdej ludzkiej osobie, ponieważ kryje ona w sobie niezatarty obraz Bożego podobieństwa. Tam, gdzie dla wielu trudno było dostrzec nawet człowieczeństwo, przykryte brudem nędzy i moralnego zaniedbania, św. Brat Albert dostrzegał oblicze Chrystusa cierpiącego – Ecce Homo. Prośmy Boga, o taką wiarę i taką wrażliwość, abyśmy mieli niewzruszone przekonanie, że to samemu Jezusowi służymy: karmiąc głodnych, dając dach nad głową bezdomnym, odziewając nagich, opatrując chorych, wyciągając rękę do spętanych nałogami, pocieszając strapionych, dobrze radząc wątpiącym, sprowadzając na właściwą drogę błądzących. Oby rok Jubileuszu setnej rocznicy śmierci św. Brata Alberta stał się nie tylko okazją do przypomnienia świadka bez reszty oddanego Bogu, ale przede wszystkim przynosił owoce przemiany serc, ożywionych nową i większą wrażliwością na ludzką biedę. Ufamy, że pobudzenie naszej wyobraźni miłosierdzia uwidoczni się także w konkretnych inicjatywach oraz dziełach, „aby świadectwo wierzących stało się jeszcze mocniejsze i skuteczniejsze”[11]. Prośmy Matkę Najświętszą, którą św. Brat Albert czcił szczególnym nabożeństwem, aby jako Matka Miłosierdzia wspierała swym wstawiennictwem wszystkich pragnących podążać szlakami miłosiernej miłości.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce

4 grudnia po raz kolejny w naszej Parafii świętować będziemy uroczystość odpustową.

Wszystkich parafian i gości zapraszamy na uroczystą mszę świętą o godzinie 10.30

O świętej Barbarze przeczytasz w zakładce aktualności - 04.12.2015

Czym tak naprawdę jest odpust?

W związku z uroczystością odpustową powstaje pytanie, czy odpust parafialny to tylko ta oprawa zewnętrzna, piękne kwiaty, porządek? Otóż trzeba nam katolikom przypomnieć czym jest odpust, jakie jest jego znaczenie? Z okazji święta patronalnego, w naszym przypadku kiedy wspominamy św. Barbarę, można w kościele parafialnym zyskać tzw. odpust zupełny, ale rzadko kiedy zyskuje ktoś odpust, a już prawie nigdy nie praktykuje się tego wspólnie. Pozostała tylko nazwa święta Patrona kościoła: odpust. Odpust - bez odpustu.

Wierni przeważnie nie wiedzą jakie są warunki zyskania odpustu, jak to praktycznie zrobić, jak wzbudzić intencję, na czym polega tzw. dzieło odpustowe itp. Wierni widzą też kapłanów przyjeżdżających na "odpust", ale nie zawsze widzą ich wszystkich w kościele, przyjeżdżają z dekanatu i okolicy na obiad, i to wszystko. Czym więc ma być dla nas odpust? Zarówno Katechizm Kościoła Katolickiego (1471-1479), wyjaśniających naukę Kościoła dotyczącą odpustów, jak i Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983r. w kanonach 992-997, określających istotę odpustu, odwołują się do Konstytucji apostolskiej papieża Pawła VI o odpustach Indulgentiarum doctrina. Czytamy w niej m.in. że:

"Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca Chrystusa i świętych".

W tej definicji zawiera się cała istotna nauka katolicka o odpustach i zarazem podstawowe założenia teologiczne praktyki odpustowej.

Zastanówmy się nad tym jak przeżywamy odpust w parafii. A może jest to odpust - bez odpustu!? Jest to wspaniały dar od Boga - możliwość zyskiwania odpustów - dla siebie, bądź dla zmarłych, którzy w czyśćcu dopełniają zadośćuczynienia za popełnione przez siebie grzechy, by dojść do doskonałej miłości. Odpust jest więc częściowym lub całkowitym uleczeniem ran będących skutkiem grzechu, jest to oczyszczenie ludzkiego "ja" z tego wszystkiego, co nie pozwala człowiekowi na pełną wspólnotę z Bogiem. Dlatego często korzystajmy z tego Bożego miłosierdzia bo przecież każdy z nas jest odpowiedzialny przed Bogiem o zbawienie własne i bliskich.

Opracował o. Serafin na podstawie:
"Znaczenie odpustów. Teologia i praktyka." Ks. R. Kasyna;
"Teologiczno-kontrowersyjne i pastoralne spojrzenie na problem odpustów." Ks. R. Rak; w: Te Deum Laudamus.
http://www.anna.zabrze.pl

Trwamy w modlitewnej nowennie przed uroczystością przyjęcia Jezusa jako Pana i Króla, która odbędzie się w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach krakowskich.

Dla przypomnienia !

NOWENNA  to dziewięciodniowa modlitwa, tzn. modlimy się przez kolejnych 9 dni w jakiejś szczególnej intencji.

     Apostołowie po wniebowstąpieniu Pana aż do Zesłania Ducha Świętego odprawili pierwszą nowennę. Oni wspólnie błagali o przyjście Ducha Św.

          Odprawić nowennę nie jest łatwo. Wymaga to wierności, wytrwałości i pełnego wiary zaufania. Jeżeli jakaś intencja dotyczy całej rodziny, byłoby dobrze, by wszyscy członkowie rodziny odmawiali ją wspólnie.

Jak należy odmawiać nowennę?

     Na wstępie odmawiamy codziennie modlitwę stałą w czasie całej nowenny. Potem czytamy wyznaczone na poszczególne dni tematy.

     Wskazanym jest, by w tym czasie przystąpić do sakramentu pokuty, aby własne życie ukierunkować ku większej miłości Boga i bliźnich oraz móc lepiej przyjąć z ręki Boga Jego świętą wolę.

Nowenna w parafii.

Zgodnie z zaleceniem Konferencji Episkopatu Polski w każdej parafii i w kościołach rektoralnych należy odprawić nowennę przed Jubileuszowym Aktem Przyjęcia Chrystusa za Króla i Pana.

Nowenna ta rozpoczyna się w czwartek, 10 listopada i kończy się w piątek, 18 listopada.

Zaleca się odprawienie tej nowenny przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. Tekst nowenny jest bowiem przede wszystkim modlitwą do Jezusa Chrystusa. Modlitwa może mieć miejsce przed Mszą Świętą lub po jej zakończeniu. Przeżycie nowenny będzie zapewne głębsze, jeśli poszczególne modlitwy i inne teksty, wyznaczone na dane dni, będą odczytywać różne osoby, odpowiednio do tego przygotowane. Należy równie dobrać takie pieśni, które są znane zgromadzonym wiernym.

Biskupi Polscy w liście pasterskim odczytywanym w niedzielę 16 października zachęcali, aby w rodzinach odmawiać Modlitwa do Jezusa Chrystusa naszego Króla i Pana. Modlitwa ta stanowi ważną część nowenny, odprawianej w kościele. W tej modlitwie wyrażone są najważniejsze prośby, które chcemy Bogu przedstawić.

DZIEŃ 1 UZNANIE PANOWANIA JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA I PODDANIE SIĘ JEGO PRAWU

DZIEŃ 2 JUBILEUSZ 1050-LECIA CHRZTU POLSKI

DZIEŃ 3 DZIĘKCZYNIENIE ZA MIŁOSIERDZIE JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA

DZIEŃ 4 DZIĘKCZYNIENIE ZA MATCZYNĄ OPIEKĘ MARYI KRÓLOWEJ POLSKI

DZIEŃ 5 PRZEPROSZENIE JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA ZA NASZE NARODOWE GRZECHY

DZIEŃ 6 WYRZECZENIE SIĘ ZŁEGO DUCHA I WSZYSTKICH JEGO SPRAW

DZIEŃ 7 PRZYRZECZENIE PEŁNIENIA WOLI JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA

DZIEŃ 8 PRZYRZECZENIE BUDOWANIA KRÓLESTWA JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA W NASZYM NARODZIE

DZIEŃ 9 CHRYSTUS KRÓLEM W CAŁYM NARODZIE I OJCZYŹNIE

Jubileuszowy Akt Przyjęcia Chrystusa za Króla i Pana zostanie dokonany w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach z udziałem biskupów, kapłanów, osób konsekrowanych i wiernych święckich. Będą uczestniczyć również przedstawiciele władz.

http://mtrojnar.rzeszow.opoka.org.pl/klara_fietz/nowenna.htm

https://www.milosierdzie.pl/index.php/pl/aktualnosci-3/aktualnosci/akt-przyjecia-jezusa-chrystusa-za-krola-i-pana.html

Nasza modlitwa za zmarłych to najpiękniejszy dar,

jaki możemy ofiarować naszym bliskim zmarłym.