Komunikaty

Od 10 do 16 kwietnia 2016 roku Kościół w Polsce przeżywa Tydzień Biblijny.

Mamy się z czego cieszyć! Już przez osiem kolejnych lat jako duszpasterze i moderatorzy Dzieła Biblijnego im. św. Jana Pawła II możemy dziękować Panu Bogu za ten największy dar, jakim jest Jego Słowo, które – „gdy nadeszła pełnia czasu” – stało się ciałem i zamieszkało między nami w osobie Jezusa Chrystusa. Dar ten byłby jednak trudno dostępny, gdyby to samo Słowo Boga nie przyszło do ludzi pod postacią Pisma świętego.

To, dlatego Liturgia Słowa jest nierozdzielnie złączona z Liturgią Eucharystii, a sam Jezus z Nazaretu rozpoczyna swą publiczną działalność wezwaniem do nawrócenia, aby każdy człowiek mógł przyjąć głoszoną mu Ewangelię.

Prawdziwa wiara to wielka tajemnica:

• Boga wkraczającego ze swą łaską w życie człowieka i człowieka włączającego się swoim miłosnym posłuszeństwem w życie Boga! Najlepiej wyraża się w modlitwie i w ofierze – w zjednoczeniu z modlitwą i Ofiarą Jezusa Chrystusa – Pana i Zbawiciela.

Niech ósmy Tydzień Biblijny będzie czasem modlitwy i wiary, które inspirują do poświęcenia na wzór Abrahama, Mojżesza, Maryi, Piotra i Kościoła apostolskiego! Dopiero tak rozumiana i przeżywana wiara jest błogosławieństwem i jednoczy z Błogosławionym!

Niech każdy werset Pisma Świętego będzie nam tak drogi jak wiadomość od przyjaciela którą nośmy w sercu, która pachnie Nim i powoduje że oczekujemy następnej i następnej i następnej.

„Zachęcam was, byście codziennie poświęcali kilka minut na lekturę Ewangelii i zobaczyli, co się wydarzy” – Ojciec Święty Papież Franciszek

Opracowano na podstawie publikacji ze strony: www.franciszkanie.esanok.pl

Na dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem obchodzimy uroczystość Zwiastowania Pańskiego — Święto Wcielenia Bożego Słowa.

Maryja przyjmując Boże Słowo stała się pokorną. Służebnicą, Nową Ewą, która przez posłuszeństwo jest Matką nowej ludzkości. Najświętsza Ofiara, którą dzisiaj składamy, jest dziękczynieniem za cały plan zbawienia, który zaczął się wypełniać do momentu Wcielenia, przez poniżenie Bożego Syna na krzyżu i wywyższenie w zmartwychwstaniu, aby nas poniżonych przez grzech doprowadzić do chwały zmartwychwstania.

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego przypada 25 marca i decyzją Episkopatu Polski ustanowiono ten dzień - Dniem Świętości Życia. Wyjątkowo w tym roku Kościół obchodzi ją 8 kwietnia, gdyż dzień 25 marca wypada w Wielkim Tygodniu i dlatego jest ona przeniesiona.

W obronie życia

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego łączy się w Polsce z obchodem Dnia Świętości Życia. W dniu w którym obchodzimy pamiątkę zwiastowania przez Posłańca Bożego Maryi Pannie, że zostanie Matką Syna Bożego, bronić chcemy każdego poczętego życia pod sercem każdej z matek na całym świecie. Jan Paweł II 26 stycznia 1980 r. w Rzymie powiedział: "Człowiekiem jest również nienarodzone dziecko: co więcej, Chrystus w sposób uprzywilejowany utożsamia się z najmniejszymi; jak więc można nie widzieć szczególnej Jego obecności w istocie jeszcze nie narodzonej, spośród wszystkich istot prawdziwie najmniejszej, najsłabszej, pozbawionej jakiegokolwiek środka obrony, nawet głosu, która nie może protestować przeciw ciosom godzącym w jej najbardziej podstawowe prawa".

"W rodzinie, pod sercem matek, kryje się Naród".

 "Wnośmy prawdziwy pokój w naszą rodzinę, otoczenie, miasto, kraj, w świat. Zaczynajmy od pokochania małego dziecka już w łonie matki. Tym, co najbardziej niszczy pokój we współczesnym świecie jest aborcja - ponieważ jeśli matka może zabić własne dziecko, co może powstrzymać ciebie i mnie od zabijania się nawzajem?”.

Matka Teresa z Kalkuty 

www.niedziela.pl

http://liturgia.wiara.pl/

Święto to jest obchodzone jest w pierwszą niedzielę po Wielkanocy,

czyli II Niedzielę Wielkanocną, zwaną obecnie Niedzielą Miłosierdzia Bożego.

Na prośbę Episkopatu Polski Ojciec Święty Jan Paweł II w 1995 roku wprowadził to święto dla wszystkich diecezji w Polsce. W dniu kanonizacji Siostry Faustyny 30 kwietnia 2000 roku Papież ogłosił to święto dla całego Kościoła.

Inspiracją dla ustanowienia tego święta było pragnienie Jezusa, które przekazała Siostra Faustyna.

Pan Jezus powiedział do Faustyny:

Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia(Dz. 299).Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699).

http://www.milosierdzie.pl/

"Gorzkie żale" to zbiór pieśni o Męce Pańskiej śpiewanych w każdą niedzielę Wielkiego Postu. To typowo polskie nabożeństwo. 

Powstało w Warszawie na przełomie XVII i XVIII wieku.

Gorzkie żale rozpoczynają się Pobudką (inaczej Zachętą).                                    

Następnie czytana jest intencja modlitwy wraz z informacją o treści rozważań,                

a następnie śpiewane są następujące pieśni: 

• Hymn
• Lament duszy nad cierpiącym Jezusem
• Rozmowa duszy z Matką Bolesną (tradycja nakazuje śpiewanie zwrotek nieparzystych kobietom, a parzystych mężczyznom)
• Suplikacja" Któryś za nas cierpiał rany

Po tym może nastąpić kazanie pasyjne.

Na koniec celebrans błogosławi Najświętszym Sakramentem.

Nie wiadomo kto jest autorem pieśni. Po raz pierwszy ogłosił je drukiem ks. Wawrzyniec Stanisław Benik, ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy świętego Wincentego a' Paulo, w 1707 roku.

Tytuł wydanej przez niego książeczki był typowo barokowy: "Snopek Myrry z Ogroda Gethsemańskiego albo żałosne Gorzkiey Męki Syna Bożego [...] rospamiętywanie".

Mirra to jeden z darów, jaki trzej królowie złożyli Bożemu Dzieciątku. Dar mirry był zapowiedzią męki i śmierci zbawczej Chrystusa.

Nazwa "Gorzkie żale" upowszechniła się później. Pochodzi oczywiście od pierwszych wyrazów pieśni: "Gorzkie żale przybywajcie, serca nasze przenikajcie".

Barokowa pobożność

Rozważanie Męki Pańskiej ma naturalnie o wiele starszą tradycję. Na początku XVIII wieku wciąż odprawiano misteria pasyjne, mające swe korzenie w średniowieczu. Pobożność ludzi baroku, pełna emocji, charakteryzująca się osobistym przeżywaniem Męki Pańskiej, potrzebowała jednak nowych form nabożeństw. Takich, które nie tylko relacjonowałyby biblijne wydarzenia, ale też pozwalały ludziom łatwiej wyobrazić sobie to, co czuł Chrystus.

Zapewne więc nieprzypadkowo nowe nabożeństwo, "Gorzkie żale", są dziełem nowego zakonu – Misjonarzy św. Wincentego a' Paulo, zgromadzenia, które powstało w 1625 roku.

Do Polski pierwsza grupa Misjonarzy przybyła w listopadzie 1651 r. na życzenie królowej Marii Ludwiki Gonzagi. Królowa ofiarowała im drewniany domek i kapliczkę w okolicy dzisiejszego kościoła św. Krzyża w Warszawie.

Na wzór jutrzni

Pełni zapału zakonnicy starali się ułożyć nowe pieśni, które bardziej odpowiadałyby pobożności wiernych. W kronikach Bractwa zachowały się zapiski mówiące o tym, że stare, tłumaczone      z łaciny pieśni, są często dla ludu niezrozumiałe.

Misjonarze więc opracowali własne nabożeństwa. Jego strukturę ułożono na wzór jutrzni – jednej z modlitw brewiarza.

Nabożeństwo, rozpoczynane pieśnią o charakterze pobudki, wzywającą wiernych do prawdziwie głębokiego przeżywania ofiary krzyżowej Jezusa, składa się z trzech części, tak jak jutrznia składa się z trzech nokturnów. Każda część zawiera trzy pieśni, wprowadzane krótkim podaniem intencji (porównywalnej z czytaniem w liturgii brewiarzowej).

Melodie śpiewów wchodzących w skład "Gorzkich żalów" są oryginalne, ale nawiązują do wcześniejszych pieśni.

Nowe nabożeństwo wyjątkowo szybko rozprzestrzeniło się po całym kraju. W XVIII wieku odprawianie "Gorzkich żalów" łączono zazwyczaj z wystawieniem Najświętszego Sakramentu, od którego rozpoczynano celebrację. Po odśpiewaniu trzech części "Gorzkich żalów" głoszono kazanie pasyjne. Następnie ruszała procesja ze świecami, po której udzielano końcowego błogosławieństwa.

http://liturgia.wiara.pl