06.02.2022r. ORĘDZIE PAPIEŻA FRANCISZKA NA XXX ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO
pod poniższym adresem Orędzie papieża Franciszka na tegoroczny Dzień Chorego (11 lutego 2022 r.)
Komunikaty
22.07.2021r. APEL WIKARIUSZA GENERALNEGO O POMOC DLA OFIAR POWODZI W EUROPIE
WIKARIUSZ GENERALNY
Gliwice,
21 lipca 2021 r.
Nr 1255/21/A
APEL
WIKARIUSZA GENERALNEGO
O POMOC DLA OFIAR POWODZI W EUROPIE
Drodzy Diecezjanie,
w ostatnich
dniach jesteśmy świadkami wielu ludzkich dramatów wywołanych gwałtownymi
burzami i powodziami, zarówno w naszej Ojczyźnie, jak i poza jej granicami.
Wiele rodzin straciło dobytek całego życia, wiele osób poniosło śmierć
i jest zaginionych.
Dołączając się
do apelu Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego, Przewodniczącego Konferencji
Episkopatu Polski, proszę, aby niedziela 25 lipca br. była obchodzona we
wszystkich kościołach naszej diecezji jako dzień łączności modlitewnej
z poszkodowanymi przez powodzie i nawałnice w całej Europie.
Gestem naszej
solidarności niech będzie pamięć o poszkodowanych w modlitwie wiernych
oraz zbiórka pieniężna zorganizowana przed świątyniami w przyszłą
niedzielę tj. 1 sierpnia br.
Zebrane
pieniądze zostaną przekazane ofiarom kataklizmów za pośrednictwem Caritas
Diecezji Gliwickiej i Caritas Polska.
†
Andrzej Iwanecki
Wikariusz Generalny
18.06.2021r. DEKRET w sprawie obowiązywania diecezjalnego prawa pandemicznego związanego z COVID-19
18.06.2021r. ODWOŁANIE RESKRYPTU DYSPENSY
17.04.2021r. Informacja dotycząca „Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań 2021”
Na prośbę
Pani Dyrektor Urzędu Statystycznego w Katowicach,
przesyłam informację dotyczącą
„Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i
Mieszkań 2021”.
15.03.2021r. ODSZEDŁ DO PANA bp GERARD KUSZ
Z wielkim smutkiem zawiadamiamy, że dziś przed godziną 17.00 zmarł bp Gerard Kusz. Pogrzeb odbędzie się w najbliższą sobotę, bliższe szczegóły wkrótce.
******************************
Odezwa biskupa gliwickiego w związku ze zgonem śp. Księdza Biskupa Gerarda Kusza
„Odszedł Pasterz Dobry”
Drodzy Współbracia w kapłańskim posługiwaniu,
Drogie osoby życia konsekrowanego,
Drodzy Diecezjanie,
Ze smutkiem zwracam się do Was w tej trudnej chwili z wiadomością, że dzisiaj, w
poniedziałek dnia 15 marca 2021 r., po długiej i ciężkiej chorobie, przestało bić serce Księdza
Biskupa Gerarda Kusza, pierwszego w dziejach naszej Diecezji Gliwickiej biskupa
pomocniczego. Zawsze taka wiadomość napełnia uczuciem smutnego zaskoczenia, a także
niedosytu, że życie zakończyło się za wcześnie, że pozostała pustka wokół nas i trudno
zaakceptować nam taki los. Rozumiemy to, bo w sercach mamy zapisane pragnienie
pomyślności i trwania w niekończącej się żywej przyjaźni. Trzeba nam jednak uznać prymat
Bożego zrządzenia, że wobec każdego z nas postanowione jest raz umrzeć, a potem sąd (por.
Hbr 9,27). A ponieważ „Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć” (1 Kor 15,26), tak więc
nie ma innej drogi, jak tylko przechodzić przez tę ostateczną ziemską bramę, by znaleźć się
już po stronie życia, które nigdy się nie skończy.
W tej chwili przed naszymi oczyma trwa biskup Gerard w 82. roku swojego życia. Był
synem naszej ziemi. Urodził się w Dziergowicach, na terenie obecnej diecezji gliwickiej.
Wykształcony w raciborskim liceum, przygotowanie filozoficzno-teologiczne uzyskał w
Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie i w Opolu, które uwieńczył
przyjęciem święceń kapłańskich przez posługę biskupa opolskiego Franciszka Jopa dnia 24
czerwca 1962 r. Z chwilą przyjęcia święceń prezbiteratu ks. Gerard stał się niezmordowanym
współpracownikiem Dobrego Pasterza Jezusa Chrystusa w sprawowaniu świętych posług
sakramentalnych oraz w głoszeniu orędzia zbawczego. Gorliwie włączył się w to dzieło
najpierw na obszarze rozległej diecezji opolskiej, a przed 29 laty stanął u boku pierwszego
biskupa Kościoła Diecezjalnego ze stolicą w Gliwicach - Jana Wieczorka. Wiadomo nam,
którzy byliśmy świadkami wielu przejawów aktywności duszpasterskiej, że przez całe życie,
przy każdej okazji, biskup Gerard wprowadzał atmosferę zdolną ubogacać ludzkie umysły
nadprzyrodzonymi prawdami. Dzielił się chętnie bogactwem swego ducha oraz intelektu na
wiele sposobów. Okazją do tego było nade wszystko spotykanie osób wierzących i
niewierzących, głównie podczas wizytacji kanonicznych w parafiach, udzielania sakramentu
bierzmowania, w momentach szafarstwa poszczególnych stopni święceń, nadto obecności w
ramach licznych jubileuszy parafii, kościołów i ich duszpasterzy. Na drogach jego
pasterskiego zaangażowania nie brakowało również rocznic i jubileuszy domów zakonnych i
osób życia konsekrowanego. Zawsze w takich chwilach swą moc okazywało głoszone przez
biskupa Gerarda żywe i skuteczne Słowo Boże, zapadające w serca i umysły słuchających Go
osób. Z tego zaangażowania był znany nie tylko w diecezjach opolskiej i gliwickiej, ale także
poza ich granicami. Pracował nadto naukowo, ukończył studia z dziedziny katechetyki,
uzyskał doktorat, był wykładowcą w naszym diecezjalnym Seminarium Duchownym, w
Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, wreszcie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu
Opolskiego. Przez długie lata był członkiem Komisji Katechetycznej Episkopatu - dziś
nazywanej Komisją Wychowania Katolickiego.
Biskup Gerard w swym długim życiu doczekał wiele pięknych rocznic i jubileuszy, kiedy
otaczały Go rzesze wdzięcznych diecezjan i przypominaliśmy Jego biografię i dokonania. W
ostatnich miesiącach zauważaliśmy widoczny spadek stanu zdrowia, martwiliśmy się
wyczerpywaniem sił fizycznych, ale nie brakowało w Nim żywego ducha. Dziś to bogate
posłannictwo zamknęła śmierć. Jednak nasze podziękowanie będzie nadal żywo
przypominało o Jego obecności wśród nas na długie dalsze lata.
W tym niełatwym momencie ukazania się mocy Boga-Stwórcy, powołującego
utrudzonego Biskupa Gerarda do wiecznego szczęścia, w którym „już odtąd nie będzie, ani
żałoby, ani krzyku, ani narzekania” (Ap 21,4), ogarniam mojego Drogiego Współpracownika
w pasterskim posługiwaniu w diecezji gliwickiej braterskim i wdzięcznym poczuciem
jedności w poddaniu się woli Bożej w dążeniu do wyznaczonego nam celu. Całą wspólnotę
diecezjalną gorąco proszę o modlitwę za naszego Zmarłego Biskupa Gerarda.
O uroczystościach pogrzebowych będzie wydane odrębne ogłoszenie.
Gliwice, 15 marca 2021 roku
Wasz biskup
† Jan Kopiec
11.02.2021r. APEL PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI NA WIELKI POST
03.02.2021r. ORĘDZIE PAPIEŻA FRANCISZKA NA XXIX ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO 2021 r.
Jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście (Mt 23, 8).
Relacja zaufania u podstaw opieki nad chorymi
01.02.2021r. Rok Świętego Józefa
Dekret
Penitencjarii Apostolskiej,
udzielający daru specjalnych Odpustów z okazji Roku Jubileuszowego na cześć Świętego Józefa.
PENITENCJARIA APOSTOLSKA
DEKRET
Prot. n. 866/20/I
Udziela się daru specjalnych Odpustów z okazji Roku Jubileuszowego na cześć Świętego Józefa, zarządzonego przez Papieża Franciszka dla godnego uczczenia 150. rocznicy dnia, w którym Święty Józef został ogłoszony Patronem Kościoła Katolickiego.
Dziś upływa 150 lat, od kiedy Dekretem "Quemadmodum Deus" Błogosławiony Papież Pius IX, poruszony ciężką i bolesną goryczą czasów, w których znajdował się Kościół prześladowany przez wrogów, ogłosił Świętego Józefa Patronem Kościoła Katolickiego.
Celem utrwalenia ufności całego Kościoła w szczególny patronat Opiekuna Jezusa, Jego Świątobliwość Papież Franciszek postanowił, że od dnia dzisiejszego aż do dnia 8 grudnia 2021, dnia rocznicy ogłoszenia owego Dekretu oraz dnia poświęconego Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej i Oblubienicy najczystszego Józefa, będzie obchodzony specjalny Rok Świętego Józefa, w którym wszyscy wierni będą mogli na jego wzór wzmacniać codziennie własne życie wiary, w pełni realizując wolę Bożą.
A zatem niech wszyscy wierni, poprzez modlitwy i dobre czyny, z pomocą Świętego Józefa, Opiekuna Świętej Rodziny z Nazaretu, starają się uzyskać pociechę i ulgę w ciężkich ludzkich utrapieniach, które dręczą współczesny świat.
Pobożność względem Opiekuna Odkupiciela rozwinęła się bujnie w historii Kościoła, który nie tylko przyznaje mu wyjątkowy kult zaraz po Matce Bożej i jego Oblubienicy, ale także powierzył mu liczne patronaty.
Magisterium Kościoła z upodobaniem i wytrwale odnajduje w osobie Świętego Józefa, jak w skarbcu, dawne i nowe doskonałości, podobnie jak ojciec rodziny z Ewangelii Św. Mateusza, który "ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare" (Mt 13,52).
Aby wypełnić ten upragniony cel, najwyższą pomocą będzie dar Świętych Odpustów, które Penitencjaria Apostolska chętnie rozszerza na Rok Świętego Józefa poprzez niniejszy Dekret, wydany zgodnie z wolą Jego Świątobliwości Papieża Franciszka.
Udziela się Odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami (tzn. sakramentalna spowiedź, Komunia eucharystyczna oraz modlitwa zgodna z intencjami Ojca Świętego) wiernym, którzy odrywając się w duchu od wszelkiego grzechu, uczestniczyć będą w Roku Świętego Józefa w okolicznościach i na sposoby określone przez tę Penitencjarię Apostolską.
- Święty Józef, prawdziwy człowiek wiary, zaprasza nas ze swej strony, abyśmy odkrywali synowską więź z Bogiem Ojcem, odnawiali naszą wierność modlitwie, przyjmowali postawę słuchania i odpowiadali z głębokim rozeznaniem woli Bożej. Udziela się zatem odpustu zupełnego wszystkim, którzy przez co najmniej pół godziny będą rozważać Modlitwę Pańską lub wezmą udział w jednym pełnym dniu skupienia, zawierającym rozważanie o Świętym Józefie.
- W Ewangelii przyznaje się Świętemu Józefowi tytuł "człowiek sprawiedliwy" (Mt 1, 19): on to, stróż "wewnętrznej tajemnicy, która znajduje się w głębi serca i duszy"[1], czyli uczestnik tajemnicy Boga i przez to szczególny patron forum wewnętrznego, zachęca nas do odkrywania wartości ciszy, roztropności i uczciwości w wypełnianiu naszych obowiązków. Cnota sprawiedliwości praktykowana w sposób wzorowy przez Józefa jest pełnym przylgnięciem do prawa Bożego, będącego prawem Miłosierdzia, "bowiem to właśnie miłosierdzie Boga prowadzi do pełni prawdziwej sprawiedliwości"[2]. Dlatego ci, którzy na wzór Świętego Józefa spełnią uczynek miłosierdzia względem ciała lub względem duszy, będą mogli otrzymać dar odpustu zupełnego.
- W powołaniu Józefa najważniejsze stało się jego bycie opiekunem Świętej Rodziny z Nazaretu, oblubieńcem Najświętszej Maryi Panny i prawnym ojcem Jezusa. Aby wezwać rodziny chrześcijańskie do odtwarzania tego przykładu wewnętrznej jedności, miłości i modlitwy, którym jest Święta Rodzina, udziela się odpustu zupełnego wiernym, którzy odmawiać będą Różaniec Święty w rodzinach i pomiędzy narzeczonymi.
- Sługa Boży Pius XII, w dn. 1 maja 1955 r. ustanowił święto Świętego Józefa Rzemieślnika, "w tym celu, aby godność pracy została uznana przez wszystkich ludzi i aby ta godność natchnęła życie społeczne i prawodawstwo, stanowione zgodnie z równym podziałem uprawnień i obowiązków"[3]. Dlatego udziela się odpustu zupełnego każdemu, kto powierzać będzie codziennie swoją działalność opiece Świętego Józefa, a także każdemu wiernemu, wzywającemu Rzemieślnika z Nazaretu w modlitwach wstawienniczych za tych, którzy szukają pracy, aby mogli znaleźć zajęcie, oraz aby praca wszystkich ludzi była bardziej godna.
- Ucieczka Świętej Rodziny do Egiptu "pokazuje nam, że Bóg jest tam, gdzie człowiek znajduje się w niebezpieczeństwie, tam gdzie człowiek cierpi, tam gdzie ucieka, gdzie doświadcza odrzucenia i opuszczenia"[4]. Udziela się zatem odpustu zupełnego wiernym, którzy odmawiać będą Litanię do Świętego Józefa (w tradycji łacińskiej) lub Akatyst do Świętego Józefa, w całości lub przynajmniej w odpowiedniej części (w tradycji bizantyjskiej), lub też jakąś inną modlitwę do Świętego Józefa, przypisaną jako własna w różnych tradycjach liturgicznych, w intencji Kościoła prześladowanego od wewnątrz i od zewnątrz oraz w intencji ulżenia wszystkim chrześcijanom, którzy cierpią prześladowania wszelkiego rodzaju.
Święta Teresa z Avila uznała w Świętym Józefie patrona we wszystkich okolicznościach życia: "Innym Świętym, rzec można, dał Bóg łaskę wspomagania nas w tej lub innej potrzebie, temu zaś chwalebnemu Świętemu, jak o tym wiem z własnego doświadczenia, dał władzę wspomagania nas we wszystkich"[5]. W niedawnych czasach Święty Jan Paweł II potwierdził ze swojej strony, że przykład Świętego Józefa nabiera "dla Kościoła naszych czasów szczególnej aktualności w związku z nowym Tysiącleciem chrześcijaństwa"[6].
Ponadto, celem potwierdzenia powszechności patronatu Świętego Józefa w Kościele, poza wspomnianymi wyżej okolicznościami, Penitencjaria Apostolska udziela odpustu zupełnego wiernym, którzy odmówią dowolną prawnie zatwierdzoną modlitwę lub akt pobożności na cześć Świętego Józefa, np. "Do Ciebie, Święty Józefie", szczególnie w dniach 19 marca i 1 maja, w Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa, w Niedzielę Świętego Józefa (w tradycji bizantyjskiej), 19 dnia każdego miesiąca i w każdą środę, będącą dniem poświęconym wspomnieniu tego Świętego w tradycji łacińskiej.
W obecnej sytuacji publicznego zagrożenia zdrowia, rozszerza się dar odpustu zupełnego w sposób szczególny na osoby w podeszłym wieku, na chorych, umierających i wszystkich tych, którzy z usprawiedliwionych racji nie mogą wyjść z domu, a którzy odrywając się w duchu od wszelkiego grzechu oraz z intencją wypełnienia, gdy tylko to będzie możliwe, zwykłych warunków, odmówią w domu lub tam, gdzie zatrzymuje ich przeszkoda, akt pobożności na cześć Świętego Józefa, pocieszyciela chorych i Patrona Dobrej Śmierci, ofiarując z ufnością Bogu boleści i niedogodności własnego życia.
Dla duszpasterskiego ułatwienia w otrzymaniu łaski Bożej poprzez władzę kluczy Kościoła, Penitencjaria Apostolska prosi zatem usilnie, aby wszyscy kapłani wyposażeni we właściwe uprawnienia, ofiarnie i wielkodusznie poświęcali się sprawowaniu sakramentu pokuty oraz często zanosili Komunię Świętą do chorych.
Niniejszy Dekret jest ważny na Rok Świętego Józefa, bez względu na jakiekolwiek inne zarządzenia.
Sporządzono w Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej, dnia 8 grudnia 2020.
Mauro Kard. Piacenza Penitencjarz Większy Krzysztof Nykiel Regens [1] Pius XI, Kazanie z okazji ogłoszenia heroiczności cnót Sługi Bożej Emilii de Vialar: L'Osservatore Romano, 20-21.03.1935.[2] Papież Franciszek, Przemówienie podczas Audiencji Generalnej dn. 03.03.2016.[3] Pius XII, Kazanie z okazji uroczystości Świętego Józefa Robotnika (1.051955).
11.12.2020r. OŚWIADCZENIE PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W 100–lecie urodzin św. Jana Pawła II jesteśmy świadkami bezprecedensowych ataków na jego osobę. Pretekstem są rzekome zaniedbania Papieża w zakresie ujawniania i karania duchownych – sprawców nadużyć seksualnych wobec nieletnich. Osoby badające rzetelnie historię pontyfikatu Ojca Świętego doskonale wiedzą, że kwestie ochrony dzieci i młodzieży oraz przeciwdziałania wszelkim nadużyciom ze strony duchownych stanowiły dla Ojca Świętego najwyższy priorytet. To on widział w młodych przyszłość Kościoła, dlatego też – jako pierwszy – wprowadził kościelne regulacje prawne, mające chronić najsłabszych, a tym samym zapoczątkował realizację procesu zmierzającego do wykrywania przestępstw seksualnych i karania duchownych, którzy się tego dopuszczają.
Trzeba jasno powiedzieć, że dzisiejszy stan świadomości w tych kwestiach oraz wprowadzane późniejsze wytyczne, a także instrukcje postępowania w ogromnej mierze wynikają właśnie z decyzji i działań św. Jana Pawła II. Decyzje te stanowiły inspirację dla dalszych kroków mających na celu ochronę dzieci i młodzieży oraz pomoc osobom skrzywdzonym w Kościele. Papież przytaczał z mocą słowa z Ewangelii św. Jana: „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32). W obecnej sytuacji pragnę więc zwrócić uwagę na kilka istotnych faktów.
Święty Jan Paweł II – jako pierwszy – wprowadził w Kościele przepisy prawne zwiększające realnie ochronę dzieci i młodzieży. Już w 1993 r. wskazywał biskupom z USA, że – w przypadku przestępstw seksualnych - kanoniczne kary, włącznie z wydaleniem z kapłaństwa, są konieczne i w pełni uzasadnione. Dodawał, że powinny one podkreślać wagę krzywdy i wyrządzonego zła. Ojciec Święty przypominając ewangeliczne słowa Jezusa, zaznaczał w liście do amerykańskich biskupów, że „dla tego, który sieje zgorszenie, lepiej byłoby mieć wielki kamień młyński zawieszony na szyi i utonąć w głębinach morza”. W 1994 roku wydał specjalny indult dla Kościoła w USA, dwa lata później dla Irlandii, podkreślając, że nie może być żadnej tolerancji dla wykorzystywania seksualnego osób małoletnich.
W 2001 roku – wraz z wprowadzeniem norm motu proprio Sacramentorum sanctitatis tutela – zobowiązał każdego biskupa oraz wyższego przełożonego zakonnego do zgłaszania wszystkich przestępstw seksualnych popełnionych przez duchownych wobec małoletnich przed 18. rokiem życia. W dokumencie tym czytamy m.in.: „Jeśli ordynariusz lub hierarcha otrzyma wiadomość, przynajmniej prawdopodobną, o popełnieniu przestępstwa zastrzeżonego, po przeprowadzeniu badania wstępnego winien powiadomić o tym Kongregację Nauki Wiary, która z wyjątkiem ewentualnego zastrzeżenia dla siebie sprawy z powodu szczególnych okoliczności wskazuje ordynariuszowi lub hierarsze sposób postępowania”. Od roku 2001 sprawy tego typu pochodzące z całego świata są zgłaszane do tejże Kongregacji.
Postawę św. Jana Pawła II jasno oddaje ponadto stanowisko wyrażone w 2002 roku wobec biskupów amerykańskich: „Ludzie muszą wiedzieć, że w stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby nieletnich”. Trzeba wiec stanowczo sprzeciwiać się rozszerzaniu niepopartych żadnymi dowodami oskarżeń o jego rzekomych zaniedbaniach w reagowaniu na poznane przypadki negatywnych zachowań duchownych i świeckich.
To św. Jan Paweł II wyznaczył kierunek działań w kwestii ochrony dzieci i młodzieży, który był potem rozwijany przez Papieża Benedykta XVI. W Liście pasterskim do katolików w Irlandii (19 marca 2010 roku) – zwrócił się on m.in. do duchownych tymi słowami: „Zdradziliście niewinnych młodych ludzi oraz ich rodziców, którzy pokładali w was zaufanie. Musicie za to odpowiedzieć przed Bogiem wszechmogącym, a także przed odpowiednio powołanymi do tego sądami”. Obecnie ten sam kierunek kontynuuje z mocą Papież Franciszek.
„Raport na temat instytucjonalnego dochodzenia i procesu decyzyjnego Stolicy Apostolskiej dotyczącego byłego kardynała Theodore’a McCarricka (od 1930 do 2017)” jednoznacznie dowodzi, że św. Jan Paweł II został cynicznie oszukany.
Przed nominacją McCarricka na funkcję arcybiskupa metropolity waszyngtońskiego, św. Jan Paweł II zasięgał opinii biskupów amerykańskich na temat tej kandydatury. Dziś wiemy, że nie otrzymał pełnych informacji. Sam McCarrick – w liście z 6 sierpnia 2000 roku zaadresowanym do sekretarza Jana Pawła II – kłamał zapewniając, że nie miał z nikim relacji seksualnych. Dopiero niedawno okazało się, że ofiarą oszustw byłego kardynała prowadzącego podwójne życie stali się nie tylko Papieże, ale także Prezydenci USA i Departament Stanu, z którymi współpracował. „Jeśli ludzie, którzy codziennie zajmowali się McCarrickiem, nic nie widzieli, nie słyszeli, nie wiedzieli, a także nie zgłaszali niczego wyraźnie Rzymowi, to jak Papież oddalony o 10 tys. km mógł świadomie powstrzymać wilka w owczej skórze” (kard. Gerhard L. Müller).
Do dziś nie wiemy wielu rzeczy na temat byłego kardynała McCarrick’a. Nie jest wyjaśniony np. wątek wywiadowczy w jego życiorysie (patrz: Raport, s. 34, przypis 127 oraz s. 95–96). Wydaje się, że jego zdolność manipulowania Kościołem nie wynikała jedynie z jego indywidualnych umiejętności.
Jestem wdzięczny Ojcu Świętemu Franciszkowi za publikację tego raportu, a także za te słowa: „Jan Paweł II był człowiekiem tak rygorystycznym moralnie, o takiej prawości moralnej, że nigdy nie pozwoliłby na awans skorumpowanej kandydatury” (Raport, s. 401) „Ten, kto kwestionuje świętość Jana Pawła II jest zaślepiony swymi uprzedzeniami i nie wie, co mówi. Jest to tym bardziej przykre, gdy robią to niektórzy katolicy” (kard. Camillo Ruini).
Odpowiedź Kościoła w Polsce na wspomniany raport nie może być inna niż zakładają to słowa Papieża Franciszka z audiencji środowej, podczas której zapewnił on o swojej bliskości z ofiarami wszelakiego wykorzystywania i podkreślają konieczność wykorzenienia tego zła.
Wraz z Papieżem Franciszkiem wyrażam ponownie moje głębokie współczucie osobom skrzywdzonym przez niektórych duchownych. Konieczne jest sprawiedliwe osądzenie i ukaranie sprawców a także nieustanna troska o podnoszenie bezpieczeństwa dzieci, młodzieży i dorosłych w Kościele oraz we wszystkich innych środowiskach Św. Jan Paweł II prowadził Kościół powszechny przez niemal 27 lat. W tym czasie ludzie z całego świata mogli go dobrze poznać, a symboliczną odpowiedzią na to poznanie było zawołanie „Santo subito!” w dniu jego pogrzebu. Atak na św. Jana Pawła II – w moim przekonaniu – jest w istocie atakiem na nauczanie Kościoła, które ten Papież głosił w ciągu całego swego pontyfikatu. W jakimś sensie już w 1994 roku przewidział on ten atak: „Oto bowiem – jeśli z jednej strony istnieje «cywilizacja miłości», to równocześnie też zachodzi możliwość «antycywilizacji» destrukcyjnej, co niestety w naszej epoce stało się faktem dokonanym o bardzo szerokim zasięgu” (List do rodzin, 13). W encyklice Evangelium vitae pisał: „Jeżeli sumienie, które jest okiem dającym światło duszy (por. Mt 6,22–23), nazywa «zło dobrem, a dobro złem» (por. Iz 5,20), znaczy to, że weszło już na drogę niebezpiecznej degeneracji i całkowitej ślepoty moralnej” (EV, 24).
Już w trakcie swego pontyfikatu Jan Paweł II był przedmiotem ataków. Pamiętamy najbrutalniejszy z nich, tj. zamach na jego życie dokonany na placu św. Piotra 13 maja 1981 r. „Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny: sprzeciwia się naszym sprawom, zarzuca nam łamanie prawa, wypomina nam błędy naszych obyczajów” (Mdr 2,12) – czytamy w Księdze Mądrości. Rzeczywiście, Papież z Polski już za swojego życia był niewygodny dla niektórych środowisk promujących „antycywilizację”, a także dla towarzyszących im mediów. „Podejrzliwi od dawna byli w blokach startowych, aby zniszczyć pamięć o Janie Pawle II, a tym samym o Kościele katolickim, którego nienawidzą” (kard. Gerhard L. Müller). Dlatego solidaryzuję się ze stanowiskiem Kolegium Rektorskiego KUL, skierowanym do autorów fałszywych i tendencyjnych publikacji, których celem jest nie tyle dobro ofiar nadużyć, ile szkalowanie dobrego imienia św. Jana Pawła II i podważanie jego autorytetu.
Niemiecki filozof, Hans–Georg Gadamer, pisał: „Autorytet osób nie ma […] ostatecznej podstawy w akcie poddania i abdykacji rozumu, lecz w akcie uznania i poznania – mianowicie poznania tego, że inny przewyższa czyjś osąd i pogląd i że dlatego jego sąd ma pierwszeństwo, tj. dzierży prym wobec osądu tego kogoś. Wiąże się z tym fakt, że autorytetu się właściwie nie udziela, lecz się go zdobywa i musi zdobywać, jeśli chce się go mieć. Polega on na uznaniu i w związku z tym na działaniu samego rozumu, który świadom swych granic uznaje lepszy wgląd innych” (Prawda i metoda, Warszawa 2004, s. 385). Św. Jan Paweł II w ciągu swojego pontyfikatu zdobył sobie u nas ten autorytet. Ludzie, którzy nie dorównują mu wielkością, próbują dzisiaj go zniszczyć. Nie czynią tego jednak odwołując się do racjonalnych i weryfikowalnych argumentów, ale, posługując się manipulacją, próbują wzbudzić wobec niego negatywne emocje.
Dziękuję więc wszystkim za dawanie prawdziwego świadectwa o życiu i nauczaniu tego świętego Papieża. Wyrażam wdzięczność wszystkim osobom w Polsce i na świecie, za dzielenie się prawdą o tym świętym człowieku. Dziękuję szczególnie ludziom określającym się jako Pokolenie św. Jana Pawła II za przekazywanie wiedzy i miłości do niego kolejnej generacji, która nie mogła go spotkać osobiście.
Sięgajmy częściej po nauczanie papieskie i nie dozwólmy zniszczyć dobrego imienia św. Jana Pawła II, niestrudzonego przewodnika na drodze osoby ludzkiej i społeczeństw do wolności.
Matkę Bożą, której św. Jan Paweł II zawierzył swoje życie, prośmy o to, by jego nauczanie – podobnie jak i jego następców – inspirowało ludzi na całym świecie do autentycznego życia Ewangelią Jezusa Chrystusa.
Warszawa–Poznań, dnia 7 grudnia 2020 roku