Odezwa Biskupa Gliwickiego

w związku ze śmiercią Papieża Seniora Benedykta XVI

Drodzy Diecezjanie!

Ze smutkiem zwracam się dzisiaj do Was, dzieląc się wiadomością o odejściu z tej ziemi do Pana Papieża Seniora Benedykta XVI w wieku 95 lat. Jest to prawo, wyznaczone przez naszego Stwórcę, żeby każdy z nas po życiu ziemskim, przeszedł przez bramę śmierci w wieku ponad 95 lat życia, by stanąć twarzą w twarz przed Panem wszelkiego stworzenia. Tak na pewno my wszyscy przyjmujemy to Boże wydarzenie. Jeżeli odczuwamy smutek to dlatego, że utraciliśmy na ziemi Człowieka Bożego, pełnego żywego odniesienia do najwyższych prawd, które starał się w swym długim życiu pielęgnować nie tyle dla własnego wzrastania, ile dla obfitowania dla pożytku innych ludzi. Całe swe życie - od pobożnego domu rodzinnego aż do ostatniego ziemskiego tchnienia - starał się budować na żywym, wewnętrznym zjednoczeniu z naszym Zbawicielem, którego poznawał swym umysłem, ale przede wszystkim wyznawał całym swoim trwaniem na ziemi i dążeniem do zjednoczenia z Nim.

Josepha Ratzingera rozpoznajemy w historii Kościoła, jako następcę św. Piotra, który w 2005 roku przyjął imię Benedykta XVI, przewodzącego wyznawcom Chrystusa zgodnie z ustanowieniem samego Jezusa Chrystusa. Do tego zadania był dobrze przygotowany. Wywodzący się z bawarskiej ojczyzny, odebrał solidne wykształcenie, co umożliwiło mu wejście do najwybitniejszych ośrodków akademickich w rodzinnych Niemczech, m. in. na uniwersytety w Bonn, Monastyrze w Westfalii, Tybindze czy Ratyzbonie. Ceniony jako profesor i wykładowca, służył szerokiemu społeczeństwu swoimi talentami. Bardzo oczytany, stał się autorytetem w dziedzinie nie tylko teologii, ale także filozofii, literatury, a nawet muzyki. Znany jest powszechnie jego autorytet jako doradcy teologicznego biskupów niemieckich  w czasie obrad II Soboru Watykańskiego. Wszystkie jego predyspozycje skłoniły papieża Pawła VI w 1977 r. do nominacji 50-letniego wybitnego teologa na stolicę arcybiskupią w Monachium i rychłego włączenia go w skład Kolegium Kardynalskiego. Już w rok później wziął udział w dwóch konklawe, z którego w sierpniu wyszedł papież Jan Paweł I, a w październiku tego roku Jan Paweł II. Papież, wywodzący się z Polski mianował go w 1982 r. prefektem bardzo ważnej watykańskiej Kongregacji Doktryny Wiary – i stanowisko to piastował do swego wyboru na Stolicę Piotrową. Na pewno wielu z Was, Siostry i Bracia, pamiętają jego wybór po śmierci Jana Pawła II, gdy kard. Joseph Ratzinger, liczący już 78 lat, podjął ciężar odpowiedzialności za Kościół katolicki w całym świecie. Był na tym urzędzie bardzo aktywny - zwołał 5 konsystorzy, podczas których mianował 90 kardynałów, na całym świecie mianował kilkuset biskupów, z których 22 osobiście jako papież wyświęcił - w tym dwóch Polaków, wyniósł na ołtarze 45 świętych i 870 błogosławionych osób, odbył 24 podróże zagraniczne, wśród nich w maju 2006 r. do Polski. To najważniejsze formy aktywności. Bogate było jego nauczanie w czasie licznych uroczystości i wizytacji diecezji rzymskiej, opublikował wiele książek i artykułów. Ciosem była zapowiedź dnia 11 lutego 2013 r., że z dniem 28 lutego tego roku papież ustąpi ze swego urzędu, doświadczając słabości zdrowotnych. Od chwili ustąpienia przez blisko 10 lat, zamieszkując w ciszy klasztoru w ogrodach watykańskich, pamiętał o nas wszystkich, ogarniając swymi modlitwami cały Kościół i wszystkie jego potrzeby. Wzmagające się słabości i cierpienia fizyczne włączał w prośby o wzmacnianie sił duchowych wszystkich wierzących na całym świecie. Dziś on sam przeszedł już do błogosławionego pokoju.

Osobę Zmarłego Papieża-Seniora polecam wspólnocie naszego Kościoła Diecezjalnego prosząc o włączenie się w modlitewne trwanie przed tronem Najwyższego, by swego gorliwego Sługę i Pasterza rzesz wiernych przyjął do swej chwały. Znakiem włączenia się naszej diecezji w oddanie hołdu zmarłemu 265 Następcy św. Piotra będzie Msza św., na którą zapraszam w dzień Jego pogrzebu, w czwartek 5 stycznia 2023 r. do katedry gliwickiej.

Złączony w modlitwie ze wspólnotą diecezjalną

Wasz biskup

† Jan Kopiec

Gliwice, 31 grudnia 2022 r.

L I S T

RZYMSKOKATOLICKIEGO EPISKOPATU UKRAINY

DO DUCHOWIEŃSTWA I WIERNYCH

KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLSCE

II Niedziela Adwentu, jest wielkim dniem solidarności Wspólnoty Kościoła w Polsce wobec Wspólnoty Kościoła na Wschodzie, a w tym roku w szczególny sposób w Ukrainie. To już po raz dwudziesty trzeci Polacy spoglądają w stronę Wschodu, aby dać piękne świadectwo pamięci o żyjących tam katolikach, którzy mimo trudności i wielu przeciwności zachowali wiarę. Uczynili to z wielkim poczuciem swojej tożsamości i jedności z całym Kościołem Powszechnym. Nigdy nie zerwali łączności ze Stolicą Apostolską i nie wyrzekli się wiary, a wielu stając w jej obronie cierpiało dla imienia Jezus, przyjmując karę więzienia, upokorzenia i zabrania możliwości kształcenia się. Wielu, a nie jest to mała liczba, ponieśli śmierć, składając swoje życie jako kamień węgielny Kościoła i przykład niezłomności. Postawę ich można zamknąć słowami św. Pawła Apostoła, który w Liście do Filipin pisał: „Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk.” (Flp 1,21). I rzeczywiście tak się stało. Ich cierpienie, ufamy w to bardzo mocno, okazało się dla nich zyskiem, bo jak podpowiada nam wiara, przyznając się do Boga, otrzymali z Jego ręki nagrodę. Dostrzegamy ją i widzimy w zbawieniu, które stało się ich udziałem w gronie świętych i błogosławionych, oraz w owocu ziemskim ich ofiary, jakim było odnowienie struktur Kościoła po upadku reżimu komunistycznego.

Biedny, zniszczony i rozproszony Kościół podjął wielką drogę wolności. Od samego początku nie była ona łatwa. Trzeba było bowiem odzyskiwać i odbudowywać kościoły. Trzeba było zatroszczyć się o powołania kapłańskie i zakonne. Trzeba było duszpastersko zatroszczyć się o wiernych. Dzisiaj możemy stwierdzić, że temu zadaniu Kościół sprostał. Było to możliwe w dużej mierze dzięki kapłanom i osobom zakonnym przybyłym z Polski. To oni stanęli obok nielicznych miejscowych duszpasterzy i podejmując wielki trud duszpasterskiej posługi, dzieląc niewygody i pokonując wszelkie przeszkody ze strony władzy, dali nowe oblicze Kościołowi. Stało się tak, ponieważ za nimi solidarnie stanęły ich wspólnoty diecezjalne i zakonne, parafie w których kiedyś pracowali i z których pochodzili. Dzięki ich posłudze nawiązały się więzy przyjaźni pomiędzy wspólnotami parafialnymi. Trwają one nadal i są świadectwem i obrazem żywej Ewangelii miłości i troski o bliźnich będących w potrzebie.

W tym miejscu przychodzą na myśl słowa św. Pawła Apostoła zapisane w Liście do Kolosan: „A wszystko, co czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu i Ojcu przez niego.” (Kol 3,17). Zatem pouczeni słowem Apostoła dziękujemy Kościołowi w Polsce za okazaną braterską miłość na przestrzeni tych ponad 30 lat wolności Kościoła w Ukrainie. To podziękowanie jest pierwszym, jakie dzisiaj chcemy jako Episkopat Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Ukrainie wypowiedzieć i pozostawić pośród Polaków, którzy nie będąc najbogatszymi na świecie, potrafili się podzielić z jeszcze biedniejszymi.

Idąc dalej, chcemy zwrócić uwagę na hasło tegorocznego Dnia Modlitwy i Pomocy Kościołowi na Wschodzie, jakim jest: „Posłani w pokoju Chrystusa”. Pośród trwającej wojny w Ukrainie jest ono dla nas światłem nadziei, a zarazem dumą z postawy Polaków. Pan Jezus powiedział: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili.” (Mt 25,40).Zatem kolejny raz wypowiadając słowo dziękujemy, wypełniamy je treścią ewangelicznej miłości, jaką okazaliście w tych ostatnich miesiącach, gdy nakarmiliście głodnych, spragnionym daliście pić, przybyszów przyjęliście, nagich przyodzialiście i chorym podaliście pomocną dłoń. Uczyniliście to w swoim domu, któremu na imię – Polska. Za tę postawę bądźcie błogosławieni i weźcie w posiadanie obiecane przez Boga królestwo – prawdy, pokoju i sprawiedliwości.

Jesteśmy głęboko wzruszeni Waszą stałą życzliwością, solidarnością i jakże konkretną pomocą. Taka postawa jest wyrazem żywej wiary, bo jak powiada Apostoł Jakub: „Wiara bez uczynków jest martwa. Bo jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków?” (Jk 2,14). Zatem wraz z całą wspólnotą Kościoła w Ukrainie dziękujemy i prosimy nadal pamiętajcie o nas. Wasza życzliwa pamięć niech przejawia się w modlitwie błagalnej o szybkie zakończenie wojny i nastanie pokoju, ale również, o co z pokorą ośmielamy się prosić, także w ofiarach i darach materialnych.

Zdajemy sobie sprawę, że i wam jest trudno żyć. Pomyślcie jednak o waszych braciach i siostrach w wierze, którzy stoją na progu katastrofy humanitarnej, związanej ze zniszczeniami infrastruktury energetycznej, a co za tym idzie, lękiem i strachem przed nadchodzącą zimą. Już dzisiaj wszyscy doświadczamy braku prądu, a konsekwencją tego jest brak ciepła i wody. W całej praktycznie Ukrainie można z niego korzystać tylko 4 godziny na dobę. Są również miejsca, gdzie nie ma go całymi dniami. Zatem zbliża się do nas wróg, którego imieniem jest zimno, paraliż komunikacyjny i strach. Dzisiaj wojna to nie tylko front, gdzie toczą się walki przynoszące śmierć i raniące żołnierzy i osoby cywilne, ale również paraliż codziennego życia.

Święty Jan Paweł II powiedział: „Wierzę, że im bardziej się kocha, tym więcej się czyni, gdyż miłości, która nie jest niczym więcej niż uczuciem, nie mógłbym nawet nazwać miłością”. Prosimy was o tę właśnie miłość wyrażoną we wsparciu materialnym. Ono pomoże nam zabezpieczyć podstawowe potrzeby, takie jak chociażby zakup agregatów prądotwórczych, dzięki którym w naszych parafiach będziemy mogli zorganizować miejsca schronienia dla naszych wiernych, aby w krytycznym momencie mogli się ogrzać czy ugotować ciepły posiłek.

W czasie tak wielkiego doświadczenia, kiedy wojna pozostawia po sobie śmierć, cierpienie i zgliszcza, wspólnota Kościoła w Ukrainie nie jest sama, bo jest z nią Kościół w Polsce. Jesteście z nami od 24 lutego, gdy rozpoczęła się wojna. Trudno jest dzisiaj podsumować w liczbach otrzymaną pomoc, ale jest ona wielka, tak jak wielkie są serca Polaków. Prosimy bądźcie nadal blisko nas! Ta nasza prośba, którą kierujemy do Kościoła w Polsce, czyniąc to na ręce Episkopatu Polski, jest apelem lęku i trwogi o przetrwanie. Tak więc dziękujemy kolejny raz za dar modlitwy i pomoc finansową, jaką wesprzecie nas w II Niedzielę Adwentu. Na dzień dzisiejszy, wdzięczność naszą możemy najskuteczniej wyrazić poprzez modlitwę za ludzi dobrej woli.

Niech za wszelkie dobro nam okazane błogosławi Was Bóg, Ojciec Miłosierdzia i ochrania Najświętsza Maryja Panna, nasza wspólna Królowa i Matka.

Rzymskokatoliccy Biskupi Ukrainy

zebrani na plenarnym posiedzeniu

Konferencji Episkopatu Ukrainy

Lwów, 25 listopada 2022 roku

Stanowisko Rady Stałej KEP wobec działań Jana Pawła II odnoszących się do przestępstw seksualnych wobec małoletnich.

WIKARIUSZ GENERALNY

Gliwice, 21 lipca 2021 r.

Nr 1255/21/A

APEL WIKARIUSZA GENERALNEGO
O POMOC DLA OFIAR POWODZI W EUROPIE

Drodzy Diecezjanie,

w ostatnich dniach jesteśmy świadkami wielu ludzkich dramatów wywołanych gwałtownymi burzami i powodziami, zarówno w naszej Ojczyźnie, jak i poza jej granicami. Wiele rodzin straciło dobytek całego życia, wiele osób poniosło śmierć i jest zaginionych.

Dołączając się do apelu Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, proszę, aby niedziela 25 lipca br. była obchodzona we wszystkich kościołach naszej diecezji jako dzień łączności modlitewnej z poszkodowanymi przez powodzie i nawałnice w całej Europie.

Gestem naszej solidarności niech będzie pamięć o poszkodowanych w modlitwie wiernych oraz zbiórka pieniężna zorganizowana przed świątyniami w przyszłą niedzielę tj. 1 sierpnia br.

Zebrane pieniądze zostaną przekazane ofiarom kataklizmów za pośrednictwem Caritas Diecezji Gliwickiej i Caritas Polska.

† Andrzej Iwanecki
Wikariusz Generalny