Parafia Barbara - Zabrze

Komunikaty

29.03.2018r. Triduum Paschalne

Dziś zaczynamy. 

Wielki Czwartek
18.00 Msza Święta Wieczerzy Pańskiej

Wielki Piątek
09.00 Droga Krzyżowa
18.00 Liturgia Wielkopiątkowa

Noc z Soboty na Niedzielę
20.00 Wigilia Paschalna


22.03.2018r. Wizytacja biskupia

Raz na pięc lat każda parafia jest wizytowana przez biskupa diecezjalnego.
W czwartek, 22.03.2018 w naszym kościele parafialnym bp Andrzej Iwanecki sprawował Eucharystię, podczas której udzielił sakramentu bierzmowania Patrykowi, Weronice i Wiktorii.

19.11.2017r. ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO NA I ŚWIATOWY DZIEŃ UBOGICH

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO
I ŚWIATOWY DZIEŃ UBOGICH
XXXIII Niedziela Zwykła

19 listopada 2017


Nie miłujmy słowem, ale czynem

1. «Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą!» (1J 3, 18). Te słowa Apostoła
Jana wyrażają nakaz, od którego żaden chrześcijanin nie może się uchylić. Powaga, z jaką
umiłowany uczeń przekazuje aż do naszych czasów polecenie Jezusa, jest jeszcze bardziej
podkreślona przez kontrast zachodzący pomiędzy pustymi słowami, które często znajdują się w
naszych ustach, a konkretnymi faktami, z jakimi mamy się zmierzyć. Miłość nie pozwala sobie na wymówki: kto zamierza kochać tak, jak kochał Jezus, powinien postępować zgodnie z Jego
przykładem, i to przede wszystkim wtedy, kiedy jest wezwany do okazania miłości ubogim.
Sposób, w jaki kocha Syn Boży, jest dobrze znany i św. Jan jasno o tym pisze. Miłość Syna
Bożego opiera się na dwóch kolumnach: Bóg pierwszy nas umiłował (por. 1J 4, 10.19), dając
całego siebie, również swoje życie (por. 1J 3, 16).
Taka miłość nie może pozostać bez odpowiedzi. Mimo, iż została ona dana jednostronnie i nie
domaga się niczego w zamian, miłość ta rozpala serca tak bardzo, że jeśli ktoś jej doświadczy, to czuje się wezwanym, aby ją odwzajemnić pomimo własnych ograniczeń i grzechów. Jest to
możliwe tylko wtedy, gdy łaska Boga, Jego miłość miłosierna, jest przyjęta, na ile jest to tylko
możliwe, w naszym sercu tak, że porusza ona naszą wolę oraz uczucia, kierując je w stronę
zarówno Boga samego, jak i bliźniego. W ten sposób miłosierdzie, które wypływa z serca Trójcy
Świętej, może dotrzeć i poruszyć nasze życie, wzniecając współczucie oraz angażując nas w
dzieła miłosierdzia przeznaczone dla braci i sióstr, którzy znajdują się w potrzebie.

2. «Oto biedak zawołał, a Pan go usłyszał» (Ps 34[33], 7). Od zawsze Kościół rozumiał wagę tego wołania. Zaświadczają o tym już pierwsze strony Dziejów Apostolskich, gdy Piotr prosi o wybranie siedmiu mężów «pełnych Ducha i mądrości» (Dz 6, 3), aby zajęli się służbą ubogim. Z całą pewnością służba najbiedniejszym to jeden z pierwszych znaków, za pomocą którego wspólnota chrześcijańska pokazała się światu. Stało się tak dlatego, że wspólnota ta zrozumiała, iż życie uczniów Jezusa powinno wyrazić się poprzez braterstwo i solidarność w taki sposób, aby odpowiadały one głównemu nauczaniu Mistrza, który nazwał ubogich błogosławionymi i
dziedzicami Królestwa Bożego (por. Mt 5, 3).
«Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby» (Dz 2, 45). To zdanie
pokazuje, czym żywo przejmowali się pierwsi chrześcijanie. Ewangelista Łukasz, który pośród
wszystkich świętych autorów najwięcej miejsca poświęca miłosierdziu, nie posługuje się żadną
retoryką, kiedy opisuje zwyczaj dzielenia się pierwszej wspólnoty. Przeciwnie, opowiadając o tym, stara się przekazać słuchaczom w następnych pokoleniach, a zatem również i nam, abyśmy wspierali się w tym świadectwie i organizowali nasze działania na rzecz najbardziej
potrzebujących. Tę samą naukę i z tą samą siłą przekazał nam Apostoł Jakub, który w swoim
Liście używa równie mocnych i zdecydowanych wyrażeń: «Posłuchajcie, bracia moi umiłowani!
Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa
przyobiecanego tym, którzy Go miłują? Wy zaś odmówiliście ubogiemu poszanowania. Czy to nie bogaci uciskają was bezwzględnie i nie oni ciągną was do sądów? […] Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: „Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!” - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie» (Jk 2, 5-6.14-17).

3. Zdarzały się jednak chwile, w których chrześcijanie nie słuchali uważnie tego wezwania,
zarażając się mentalnością światową. Duch Święty nie zaprzestał ich wzywać do tego, by trzymali wzrok utkwiony w tym, co jest istotne. On to powoływał wielu mężczyzn i wiele kobiet, którzy w różny sposób ofiarowali swe życie na służbę ubogim. Ileż to kart historii w ciągu tych 2000 lat zostało zapisanych przez chrześcijan, którzy z prostotą oraz pokorą, a także z wielkoduszną wyobraźnią miłości, służyli najbiedniejszym braciom!
Wśród nich wybija się przykład Franciszka z Asyżu, który doczekał się licznych naśladowców
wśród świętych mężczyzn i kobiet na przestrzeni wieków. On nie zadowolił się tylko przytuleniem i daniem jałmużny trędowatym, ale poszedł do Gubbio, aby zamieszkać razem z nimi. On sam
widział w tym spotkaniu przełom dla swojego powołania: «gdy żyłem w grzechu, widok
trędowatych wydawał mi się bardzo przykry, ale Pan sam zaprowadził mnie do nich, a ja
zwróciłem się ku nim z miłością. To, co początkowo wydawało mi się przykre, zamieniło się w
słodycz duszy i ciała» (Testament św. Franciszka z Asyżu). Świadectwo to ukazuje
przemieniającą siłę miłości oraz styl życia chrześcijańskiego.
Nie powinniśmy myśleć o biednych jako o odbiorcach dobrych działań wolontariuszy, którzy czynią to raz na tydzień, czy też o doraźnych gestach dobrej woli z naszej strony, które mają na celu uspokojenie naszego sumienia. Takie doświadczenia, choć nieraz ważne i pożyteczne dla
uwrażliwienia na potrzeby braci oraz dla ukazania niesprawiedliwości, które leżą u ich podstaw,
powinny nas jednak prowadzić do prawdziwego spotkania z ubogimi, a także do dzielenia się,
które powinno stać się stylem naszego życia. Modlitwa, postępowanie na drodze ucznia oraz
nawrócenie znajdują w miłości wspólnej potwierdzenie swojej autentyczności ewangelicznej. Tam też właśnie rodzi się radość oraz pokój ducha, ponieważ dotyka się własną ręką Ciała Chrystusa.
Jeśli chcemy naprawdę spotkać Chrystusa, to konieczne jest, abyśmy dotknęli się Jego Ciała w
ranach ubogich, w odpowiedzi na Komunię sakramentalną otrzymaną w Eucharystii. Ciało
Chrystusa łamane podczas Świętej Liturgii pozwala nam się odnaleźć przez miłość wspólną w
obliczach oraz w osobach najbiedniejszych braci i sióstr. Zawsze aktualne są słowa św. Biskupa
Chryzostoma: «Jeśli chcecie uczcić Ciało Chrystusa, to nie lekceważcie Go dlatego, że jest nagie.
Nie czcijcie Chrystusa Eucharystycznego jedwabnymi ozdobami zapominając o innym Chrystusie, który za murami kościoła jest nagi i cierpi z zimna» (por. Homilia in Matthaeum, n. 50,3-4, PG 58).
Dlatego też jesteśmy wezwani do wyciągnięcia ręki do biednych, do spotkania się z nimi,
popatrzenia im w oczy, przytulenia, aby poczuli ciepło miłości, która przełamuje krąg samotności.
Ich ręka wyciągnięta w naszą stronę jest również zaproszeniem do wyjścia z naszych pewności i
wygód, i do rozpoznania wartości, którą ubóstwo ma samo w sobie.

4. Nie zapominajmy, że dla uczniów Chrystusa ubóstwo jest przede wszystkim powołaniem do
naśladowania Jezusa ubogiego. Jest podążaniem za Nim i z Nim, drogą, która prowadzi do
szczęśliwości Królestwa niebieskiego (por. Mt 5, 3; Łk 6, 20). Ubóstwo oznacza serce pokorne,
które potrafi zaakceptować siebie jako ograniczone i grzeszne stworzenie, aby pokonać pokusę
własnej wszechmocy, która zwodzi nas fałszywą obietnicą nieśmiertelności. To właśnie ubóstwo
stwarza warunki do nieskrępowanego przyjęcia odpowiedzialności osobistych oraz społecznych,
pomimo własnych ograniczeń, zawierzając bliskości Boga i wsparciu Jego łaski. Tak rozumiane
ubóstwo jest miarą, która pozwala ocenić poprawne wykorzystanie dóbr materialnych, a także
umożliwia przeżywanie relacji i uczuć bez egoizmu oraz zaborczości (por. KKK 2445).
Życie św. Franciszka niech stanie się dla nas przykładem, świadectwem autentycznego ubóstwa.
On to właśnie, ponieważ miał wzrok utkwiony w Chrystusie, potrafił rozpoznać Go w biednych.
Jeśli wiec pragniemy ofiarować nasz udział w skutecznej przemianie historii, przyczyniając się do prawdziwego rozwoju, to konieczne jest, abyśmy wsłuchali się w wołanie ubogich i zajęli się
podnoszeniem ich z marginesu. Przypominam jednocześnie ubogim, którzy żyją w naszych
miastach i w naszych wspólnotach, aby nie stracili sensu ubóstwa ewangelicznego, którym
naznaczone jest ich życie.

5. Znamy ogromne trudności współczesnego świata, które utrudniają zidentyfikowanie ubóstwa w jasny sposób. A jednak ono staje nam codziennie przed oczami, widoczne w obliczach tysięcy osób naznaczonych bólem, wykluczeniem, nadużyciem, przemocą, torturami i więzieniem, wojną, pozbawieniem wolności i godności, ignorancją i analfabetyzmem, brudem i chorobami, brakiem pracy, handlem ludźmi i niewolnictwem, wygnaniem i biedą, przymusowymi przesiedleniami.
Ubóstwo ma oblicze kobiet, mężczyzn oraz dzieci wykorzystywanych do podłych interesów,
podeptanych przez przewrotną logikę władzy i pieniądza. Jakąż to bezlitosną listę, a przecież
nigdy niekompletną, form ubóstwa jesteśmy tu zmuszeni przedstawić, będących owocem
niesprawiedliwości społecznej, biedy moralnej oraz chciwości nielicznych, a także ogólnej
obojętności!
Niestety, w naszych czasach, podczas gdy ukazuje się coraz bardziej ewidentne bezczelne
bogactwo zgromadzone w rękach nielicznych uprzywilejowanych, któremu często towarzyszy
bezprawie i agresywne wykorzystywanie godności ludzkiej, skandalem staje się
rozprzestrzenianie się biedy na wielkie połacie społeczne na całym świecie. Wobec tego
scenariusza nie można pozostać obojętnym albo, co gorsza, zrezygnowanym. Biedzie, która
hamuje ducha inicjatywy tak wielu młodych ludzi, nie pozwalając im na znalezienie pracy; biedzie, która znieczula zmysł odpowiedzialności, doprowadzając do delegowania i szukania
faworytyzmów; biedzie, która zatruwa źródła uczestnictwa i ogranicza przestrzenie
profesjonalizmu, upokarzając w ten sposób zasługi tych, którzy pracują i produkują; wszystkim tym sytuacjom należy odpowiedzieć nową wizją życia i społeczeństwa.
Wszyscy ci biedni – jak zwykł mawiać Błogosławiony Paweł VI – należą do Kościoła poprzez
«prawo ewangeliczne» (Przemówienie z okazji otwarcia II Sesji Soboru Watykańskiego II, 29
września 1963) i zobowiązują do opcji fundamentalnej na ich rzecz. Błogosławione zatem ręce,
które otwierają się, by przyjąć biednych i pomóc im: to są ręce, które dają nadzieję. Błogosławione
ręce, które pokonują bariery kultury, religii i narodu, wylewając oliwę pocieszenia na rany
ludzkości. Błogosławione ręce, które się otwierają, nie prosząc nic w zamian, bez „jeśli”, bez „ale” i bez „być może”: to są ręce, które sprawiają, że na braci spływa Boże błogosławieństwo.

6. Na zakończenie Jubileuszu Miłosierdzia chciałem ofiarować Kościołowi Światowy Dzień
Ubogich, aby wspólnoty chrześcijańskie na całym świecie stawały się coraz wyraźniejszym i
konkretnym znakiem miłości Chrystusa do tych ostatnich i najbardziej potrzebujących. Pragnę,
aby do całości obchodów innych Dni ustanowionych przez moich Poprzedników, które są już
tradycją w życiu naszych wspólnot, był dołączony ten Dzień, jako znakomicie dopełniający je
element ewangelicznego upodobania Jezusa w ubogich.
Zapraszam cały Kościół, mężczyzn i kobiety dobrej woli, do spojrzenia w tym szczególnym dniu na tych wszystkich, którzy wyciągają ręce wołając o pomoc i przyzywając naszej solidarności. To są nasi bracia i nasze siostry, stworzeni i kochani przez tego samego Ojca Niebieskiego. Dzień ten powinien zwrócić uwagę wierzących, aby przeciwstawili się kulturze odrzucenia i marnotrawstwa, a uczynili kulturę spotkania swoim stylem życia. Jednocześnie chciałbym również poprosić wszystkich, niezależnie od przynależności religijnej, o otwarcie się na wspólnotę z biednymi i na każdą formę solidarności z nimi jako konkretny znak braterstwa. Bóg stworzył niebo i ziemię dla wszystkich, niestety ludzie wznieśli granice, mury i ogrodzenia, zdradzając pierwotny zamysł i dar przeznaczony dla ludzkości, z której nikt nie miał być wykluczony.

7. Pragnę, aby wspólnoty chrześcijańskie, w tygodniu poprzedzającym Światowy Dzień Ubogich,
który w tym roku przypada na 19 listopada (XXXIII Niedziela Zwykła w ciągu roku), zaangażowali
się w przygotowanie wielu momentów przyjacielskich spotkań, naznaczonych solidarnością i
konkretną pomocą. Będzie można zaprosić ubogich oraz wolontariuszy do wspólnego
uczestnictwa w Eucharystii podczas tejże niedzieli, tak aby jeszcze bardziej autentyczną stała się
celebracja Uroczystości Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, która przypadnie w kolejną
niedzielę. Królowanie Chrystusa ukazuje się w pełni na Golgocie, kiedy to Niewinny jest przybity
do krzyża, ubogi, nagi, pozbawiony wszystkiego, wciela i objawia pełnię miłości Boga. Jego
totalne powierzenie się Ojcu, podczas gdy wyraża swoje zupełne ubóstwo, podkreśla moc tej
Miłości, która go wskrzesi do nowego życia w dniu Paschy.
W tę właśnie niedzielę poświęconą ubogim, jeśli w naszej okolicy żyją biedni, którzy potrzebują
pomocy i opieki, zbliżmy się do nich: niech to będzie odpowiednia chwila na spotkanie Boga,
którego szukamy. Jak uczy nas Pismo Święte (por. Rdz 18, 3-5; Hbr 13, 2), przyjmijmy ich jako
uprzywilejowanych gości przy naszym stole, aby mogli się stać mistrzami, którzy pomogą nam żyć spójnie wiarą. Niech nam pokażą w sposób rzeczowy, a często i radosny, poprzez ich zaufanie i gotowość przyjęcia pomocy, jak bardzo decydujące znaczenie ma życie tym, co istotne oraz umiejętność zdania się na Opatrzność Bożą.

8. U podstaw wielu konkretnych inicjatyw, które będą realizowane w tymże Dniu, niech będzie
zawsze modlitwa. Nie zapominajmy, że Ojcze nasz jest modlitwą ubogich. Prośba o chleb wyraża bowiem powierzenie Bogu podstawowych potrzeb naszego życia. To, czego Jezus uczył nas w tej modlitwie, wyraża i zawiera w sobie wołanie tego, kto cierpi z powodu niepewności egzystencji oraz braku tego, co konieczne. Uczniom, którzy prosili Go o to, by nauczył ich modlić się, odpowiedział słowami ubogich, którzy zwracają się do Jedynego Ojca, w którym wszyscy się
rozpoznają jako bracia. Ojcze nasz jest modlitwą, która wyraża się w liczbie mnogiej: chleb, o
który prosimy, jest „nasz”, a to pociąga za sobą umiejętność dzielenia się, udziału i wspólnej
odpowiedzialności. W tejże modlitwie wszyscy rozpoznajemy potrzebę przezwyciężenia każdej
formy egoizmu, aby dostąpić radości wzajemnego przyjęcia.

9. Proszę moich Współbraci Biskupów, Kapłanów oraz Diakonów – którzy z powołania mają misję wspierania ubogich – proszę osoby konsekrowane, grupy, stowarzyszenia i ruchy, oraz całą rzeczywistość wolontariatu, aby zaangażowali się w ten Światowy Dzień Ubogich tak, by stał się on tradycją oraz konkretnym wkładem na rzecz ewangelizacji współczesnego świata.
Ten nowy, Światowy Dzień, niech się stanie silnym wezwaniem dla naszego wierzącego sumienia, abyśmy byli coraz bardziej przekonani do tego, że dzielenie się z biednymi pozwala nam zrozumieć Ewangelię w najgłębszej jej prawdzie. Biedni nie są problemem, ale zasobem, z
którego możemy zaczerpnąć, aby przyjąć i żyć istotą Ewangelii.


Z Watykanu, 13 czerwca 2017 r., we wspomnienie św. Antoniego z Padwy

Franciscus

18.11.2017r. Nowy biskup w Gliwicach

Ks. Andrzej Iwanecki został biskupem pomocniczym diecezji gliwickiej. Uroczystość święceń odbędzie się 7 stycznia w gliwickiej katedrze.

Dzisiaj, 18 listopada w południe, podczas sesji plenarnej synodu diecezjalnego, biskup gliwicki Jan Kopiec ogłosił, że papież Franciszek mianował ks. prałata Andrzeja Iwaneckiego biskupem pomocniczym w Gliwicach. Jest czwartym biskupem skierowanym do pracy w tej diecezji.

Wiadomość została przyjęta długimi oklaskami zebranych na obradach synodu.

Biskup nominat ma 57 lat, pochodzi z Siemianowic Śląskich. Od 1998 roku jest proboszczem parafii św. Franciszka z Asyżu w Zabrzu. W diecezji pełnił szereg funkcji, był dziekanem dekanatu zabrzańskiego, konsultorem diecezjalnym, członkiem Diecezjalnej Rady Kapłańskiej i moderatorem rejonowym Ruchu Światło-Życie.

Bp Jan Kopiec, ogłaszając za Nuncjaturą Apostolską w Polsce decyzję papieża Franciszka, poinformował, że jego stolicą tytularną będzie Arcavica w Hiszpanii. Dodał, że jest to dawna diecezja bp. Grzegorza Rysia, obecnie arcybiskupa.

- To miłe, że ktoś nas potrzebuje, a jeszcze milsze, że tym kimś jest Pan Jezus - powiedział biskup nominat Andrzej Iwanecki. Podziękował ojcu świętemu Franciszkowi za zaufanie i posłanie, Nuncjuszowi Apostolskiemu za ojcowskie przyjęcie i biskupowi gliwickiemu za to, że chce mieć biskupa pomocniczego w diecezji, a także obecnemu na sali biskupowi seniorowi Gerardowi Kuszowi.

- Uśmiecham się z tego miejsca i pozdrawiam tych wszystkich, których znam osobiście. Uśmiecham się i pozdrawiam także tych, których pragnę wkrótce poznać osobiście - powiedział.

Poinformował, że w dniu, kiedy dowiedział się o nominacji, w Ewangelii czytany był fragment o słudze nieużytecznym, który zrobił to, co do niego należało. - Więc w tym duchu służby zgłaszam się, Księże Biskupie, do pomocy w diecezji i deklaruję publicznie wypełnienie wszystkich zadań, które mi Ksiądz Biskup powierzy, najlepiej jak potrafię - powiedział. Na koniec dodał: -W takim momencie trzeba poprosić o modlitwę. Wszyscy wiemy, że jesteśmy w tym posługiwaniu niesieni na fali modlitwy. Bardzo proszę o modlitwę i Księdza Biskupa o błogosławieństwo dla mnie.

Sakra biskupia ks. Andrzeja Iwaneckiego, mianowanego na biskupa pomocniczego diecezji gliwickiej, odbędzie się w niedzielę 7 stycznia o 12.30 w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Gliwicach. Będzie to pierwsza taka uroczystość w historii gliwickiej katedry. Obecny na niej będzie abp Salvatore Pennacchio, Nuncjusz Apostolski w Polsce.


http://gliwice.gosc.pl/doc/4321218.Nowy-biskup-w-Gliwicach


15.06.2017r. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej

Procesja Bożego Ciała za nami. pan Bóg pobłogosławił nam dobrą pogodą. Udało się, po wielu latach, ponownie sprawować Eucharystię na Osiedlu Ratowników. Chcę z całego serca podziękować wszystkim uczestnikom procesji, wszystkim przygotowującym ołtarze polowe, naszym ochroniarzom - Bartkowi i Robertowi, organiście Tomkowi, słuzbie liturgicznej, szafarzowi Waldemarowi, kościelnemu Erwinowi - słowem - wszystkim biorącym udział. Za dwa lata powtórzymy procesję tą samą trasą, a może nawet wejdziemy dalej w ul. Gwarecką . Jeszcze raz bardzo dziękuję.

20.03.2017r. I Synod Diecezji Gliwickiej

Synod

25 marca 2017 r w 25 rocznicę powołania przez św. Jana Pawła II Diecezji Gliwickiej rozpoczniemy I Synod Diecezji Gliwickiej.
Co to jest Synod?

Synod diecezjalny to ciało doradcze Biskupa, czyli grupa wybranych osób z diecezji (świeckich i duchownych), które pomagają Księdzu Biskupowi w podejmowaniu decyzji dotyczących Kościoła Gliwickiego. Ksiądz Biskup zaprasza przedstawicieli całej diecezji aby słuchać ich propozycji dotyczących ważnych spraw dla naszej diecezji. Wierzymy, że przez synod Duch Święty przemawia do Kościoła i nim kieruje.

Jest wiele sposobów aby włączyć się w dzieło Synodu. Polecamy przede wszystkim modlitwę za Synod, wypełnianie ankiet i przesyłanie swoich pomysłów do sekretariatu synodu oraz wsparcie materialne

Modlitwa za Synod.

Modlitwa Adsumus

Oto jesteśmy, Duchu Święty Boże,
choć podlegli ohydzie grzechu,
to jednak gromadzimy się właśnie w Twoje Imię.

Przybądź do nas, pozostań z nami
i racz przeniknąć nasze serca.

Poucz nas, co mamy czynić, dokąd mamy podążać
i ukaż, co powinniśmy rozstrzygnąć,
abyśmy z Twoją pomocą mogli się Tobie we wszystkim podobać.

Ty sam bądź doradcą i sprawcą naszych decyzji, bo tylko Ty
wraz z Bogiem Ojcem i Jego Synem pełne chwały masz Imię.

Ty, który w najwyższej równości znajdujesz upodobanie,
nie dozwól, abyśmy stali się burzycielami sprawiedliwości.

Niech niewiedza nie zwodzi nas na manowce,
niech nie odmienia nas ludzka przychylność,
a wzgląd na godności czy na osoby niech nas nie deprawuje.

Ty zaś złącz nas ze sobą skutecznie darem Twojej wyjątkowej łaski,
abyśmy byli jedno w Tobie i w niczym nie oddalili się od prawdy;
skoro zebraliśmy się w Twoje Imię,
niech tak we wszystkim przestrzegamy sprawiedliwości,
kierując się ponadto pobożnością,
aby teraz nasze postanowienia w niczym nie sprzeciwiały się Tobie
i abyśmy w przyszłości osiągnęli wieczną nagrodę za dobre dzieła.

Amen.

(przekład: ks. Adam Tondera)



Odmówienie modlitwy związane jest z odpustem cząstkowym, jeśli odmawia się ją na początku/końcu dnia, obowiązków bądź posiłku.

Wsparcie materialne

Aby wesprzeć działania synodu, prosimy o wpłaty na konto: 

Bank PEKAO S.A. I/O Gliwice
Diecezja Gliwicka, ul. Łużycka 1
60 1240 1343 1111 0000 2337 5479 
Z dopiskiem "Synod"


05.03.2017r. List w 25 rocznicę ustanowienia Metropolii Górnośląskiej

LIST BISKUPÓW ARCHIDIECEZJI KATOWICKIEJ,

DIECEZJI GLIWICKIEJ I OPOLSKIEJ

W 25. ROCZNICĘ USTANOWIENIA METROPOLII GÓRNOŚLĄSKIEJ

Drodzy Diecezjanie!

 „Idźcie i głoście!”. To misyjne polecenie towarzyszy nam w trwającym roku duszpasterskiej pracy.Przywołane słowa Chrystusa Zmartwychwstałego stały się ćwierć wieku temu jednym z kluczowych argumentów przemawiających za przystąpieniem do reformy struktur administracyjnych Kościoła w Polsce.

U progu 1992 roku papież Jan Paweł II napisał do polskich biskupów: „Przeobrażenia te pozostają w organicznym związku z Chrystusowym poleceniem skierowanym do Apostołów po zmartwychwstaniu: »Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego«. Słowa wypowiedziane w chwili, kiedy Chrystus odchodził do Ojca po wypełnieniu swej ziemskiej misji, nabrały pełnej mocy w dniu Pięćdziesiątnicy za sprawą Ducha Świętego. Od Niego przyjęli Apostołowie światło i męstwo przepowiadania Ewangelii. W dniu Pięćdziesiątnicy objawił się w Jerozolimie Kościół posłany do wszystkich narodów, przemawiający różnymi językami; Kościół powszechny, jeden w wielości osób i wspólnot, które odtąd będą go tworzyły w miarę, jak Dobra Nowina zbawienia będzie docierać do nowych ludzi i nowych ludów”.

Trzy lata po upadku systemu totalitarnego – z inspiracji Ojca Świętego – Kościół w Polsce podjął dzieło reorganizacji własnych struktur administracyjnych. U podstaw tego projektu, oprócz przywołanego argumentu ewangelicznego, leżały przede wszystkim wskazania Soboru Watykańskiego II, a wśród nich założenie, że każdemu biskupowi w diecezji należy stworzyć właściwe warunki do owocnego wypełniania pasterskich obowiązków dla zbawienia ludu Bożego.

Po zmianach społeczno-ustrojowych należało zwiększyć liczbę metropolii, aby lepiej odpowiedzieć na potrzeby duszpasterskie wiernych i skuteczniej koordynować inicjatywy pastoralne. Widziano także konieczność ustanowienia nowych diecezji w zależności od zaludnienia poszczególnych regionów. Decyzję tę motywowano też pragnieniem lepszej organizacji sieci parafialnej, katechizacji, życia sakramentalnego, nauczania religii w szkołach i działalności charytatywno-opiekuńczej. Wskazywano na wzmocnienie roli seminariów diecezjalnych, życia konsekrowanego i katolickich mediów. Ponadto nowe struktury miały służyć budzeniu wiary, nadziei i miłości w sercach wiernych oraz być skutecznym narzędziem nowej ewangelizacji i religijno-moralnego odrodzenia narodu na progu trzeciego tysiąclecia.

Wymienione racje duszpasterskie papież Jan Paweł II potwierdził i zawarł w bulli ogłoszonej 25 marca 1992 r.: Totus Tuus Poloniae populus (z łac. Cały Twój lud w Polsce). Na mocy tego dokumentu Ojciec Święty powołał 8 nowych metropolii i 13 nowych diecezji. Wśród nich metropolię katowicką, w skład której weszły: diecezja opolska, nowoutworzona diecezja gliwicka i diecezja katowicka, podniesiona do rangi archidiecezji. Na stolicę górnośląskiej metropolii kościelnej wyznaczono miasto Katowice.

 

Bracia i Siostry!

W perspektywie wielowiekowej historii Kościoła 25 lat to zaledwie chwila. Jednak Kościół, doświadczony pedagog, ofiaruje nam czas, aby każdy dzień naszego życia wypełnić odkrywaniem Bożych tajemnic i świadczeniem o miłości Boga do człowieka. Tą logiką kieruje się również Wielki Post, przeżywany przez nas aktualnie czas nawrócenia i przygotowania do Świąt Wielkanocnych.

Liturgię słowa Bożego dzisiejszej niedzieli wypełniły obrazy upadku pierwszych rodziców i kuszenia Pana Jezusa na pustyni. Ukazany w Księdze Rodzaju grzech Adama i Ewy obnaża ludzką pychę, która prowadzi do odrzucenia Bożej łaski, a w konsekwencji do samozagłady – wygnania z rajskiego ogrodu. Pycha zamienia podarowaną przez Stwórcę harmonię w rozchwianie i chaos. Zerwanie owocu z drzewa poznania dobra i zła winniśmy odczytywać jako metaforę niepohamowanych ludzkich pragnień, które niszczą życie przekazane nam przez Pana Boga w całej jego pełni i pięknie.

Z kolei święty Mateusz Ewangelista opisuje samotność Jezusa podczas czterdziestodniowego postu na pustyni. Było to zaraz po przyjęciu przez Niego chrztu od Jana. W prawdziwe człowieczeństwo Syna Bożego wpisuje się doświadczenie pokus. Jednak Jego duchowe zmaganie staje w wyraźnej opozycji do postawy pierwszych rodziców w raju. Wnosi zwycięstwo nad pokusą i złem oraz nadzieję zbawienia. W tym kontekście Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina: „Jezus jest nowym Adamem, który pozostaje wierny tam, gdzie pierwszy Adam uległ pokusie. Jezus doskonale wypełnia powołanie Izraela, w przeciwieństwie do tych, którzy prowokowali kiedyś Boga przez czterdzieści lat na pustyni. (…) Zwycięstwo Jezusa nad kusicielem na pustyni uprzedza zwycięstwo męki, w której Jezus okazał najwyższe posłuszeństwo swojej synowskiej miłości do Ojca” (KKK 539).

Duchowa walka – wzmocniona przyjęciem słowa Bożego – stanowi jeden z elementów chrześcijańskiej tożsamości. W najgłębszym sensie, jak pisał papież Benedykt XVI, chodzi „o walkę z grzechem, a ostatecznie z Szatanem; to walka, która angażuje całego człowieka i wymaga zachowania czujności”.

 

Drodzy Bracia i Siostry!

Uznając własne grzechy, w pokorze powtarzamy dzisiaj za Psalmistą: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość” (Ps 51,3). Podejmujemy doroczne ćwiczenia wielkopostne (zob. kolekta), aby zbliżyć się do Boga. Jednocześnie dziękujemy za wspólnotę naszego lokalnego Kościoła, w której doświadczamy Bożej miłości, czcimy tego samego Ojca, budujemy relacje z ludźmi oraz wzrastamy w świętości poprzez różne formy zaangażowania we wspólnotach parafialnych i służbę bliźnim. Jako wierni trzech śląskich diecezji – metropolii katowickiej – tworzymy część Kościoła powszechnego, który „jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). Bożej Opatrzności wyrażamy wdzięczność za ten sakrament, który staje się dla każdego człowieka dobrej woli widocznym znakiem wyzwolenia z mocy grzechu, śmierci i szatana.

Obchodząc 25. rocznicę ustanowienia metropolii katowickiej, zapraszamy was do wspólnego dziękczynienia i świętowania. Jubileuszowe uroczystości zaplanowano na dwa kolejne dni. Najpierw, w sobotę, 25 marca br., o godz. 10.30, Biskup Gliwicki dokona w gliwickiej katedrze otwarcia I Synodu diecezjalnego, a następnie, o godz. 18.30, wyśpiewamy dziękczynne Te Deum w katedrze opolskiej. Zaś w niedzielę, 26 marca, o godz. 10.00 rozpocznie się na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach panel dyskusyjny. Zaproszeni goście – świadkowie reformy administracyjnej Kościoła w Polsce, historycy i socjologowie religii – podejmą próbę odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób powołanie metropolii górnośląskiej stało się szansą społecznej i duszpasterskiej integracji wiernych, zamieszkujących nasz region. Szansa ta jest procesem realizowanym m.in. przez wspólne działania duszpasterskie, służące też budowaniu społeczności lokalnej – w oparciu o takie ewangeliczne wartości, jak przywiązanie do parafii, rodziny i ojcowizny, jak szacunek dla życia na każdym etapie oraz pragnienie przeżywania niedzieli jako dnia dla Boga i rodziny. Budujące i to dosłownie, naszą metropolitalną więź były wspólne wystąpienia Pasterzy metropolii w sprawie świętowania niedzieli i w kwestiach związanych z ekologią, troską o nasz wspólny dom oraz ich wspólne inicjatywy: Rok Życia Konsekrowanego i Rok Rodziny. Corocznie, wspólnie, we współpracy z samorządami wielu miast i gmin, promujemy rodzinę w czasie Metropolitalnego Święta Rodziny!

Punktem kulminacyjnym rocznicowych obchodów będzie Msza św. pontyfikalna z udziałem Biskupów Metropolii Górnośląskiej pod przewodnictwem Metropolity Katowickiego w katedrze Chrystusa Króla o godz. 12.00. Homilię wygłosi Biskup Opolski. Do udziału we wspólnym dziękczynieniu zapraszamy wszystkich wiernych naszej metropolii, duchowieństwo, osoby życia konsekrowanego oraz członków parafialnych wspólnot, ruchów, stowarzyszeń i przedstawicieli parafialnych rad duszpasterskich, a także poczty sztandarowe.

Papieska bulla Totus Tuus Poloniae populus stała się – jak napisał historyk – znakiem Bożej Opatrzności. Dwa jej pierwsze słowa, „Totus Tuus”, stanowiły biskupie i papieskie motto posługi świętego Jana Pawła II. Były wyrazem jego całkowitego zawierzenia Matce Bożej.

Idąc za przykładem naszego wielkiego Rodaka, przyszłość i nowe zadania podejmowane przez nas w ramach metropolii katowickiej powierzamy solidarnie Najświętszej Maryi Pannie. W Piekarach czcimy Ją jako Matkę Sprawiedliwości i Miłości Społecznej. W Rudach Raciborskich Maryja uczy nas pokory. Na Górze św. Anny wspiera nas matka Bożej Rodzicielki, święta Anna Samotrzecia, „Łączniczka pokoleń”. Niech te dwie święte kobiety, a także święty Jacek, patron naszej metropolii, uczą nas mówienia Panu Bogu „tak” oraz dodają odwagi w głoszeniu światu Chrystusowej Ewangelii. „Idźcie i głoście” – to nasza misja w metropolii i poza jej granicami!

 

Na każdy dzień realizacji tej misji z serca wszystkim błogosławimy: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

†Wiktor Skworc

Arcybiskup

Metropolita Katowicki

†Andrzej Czaja

Biskup Opolski                                                                                             

†Jan Kopiec

Biskup Gliwicki

 

Katowice – Gliwice – Opole, 27 lutego 2017 r.


04.03.2017r. Zaproszenie Biskupa Diecezji Gliwickiej

DEKRET

BISKUPA GLIWICKIEGO

ZWOŁUJĄCY PIERWSZY SYNOD DIECEZJI GLIWICKIEJ

 

Na większą chwałę Boga w Trójcy Świętej Jedynego, w dwudziestą piątą rocznicę utworzenia Diecezji Gliwickiej na mocy Bulli papieskiej Totus Tuus Poloniae Populus (25 marca 1992 r.), kierując się pragnieniem pogłębienia życia religijnego Ludu Bożego, jak również ujednolicenia prawa diecezjalnego Diecezji Gliwickiej, obejmującej wcześniej tereny diecezji katowickiej i opolskiej, oraz dostosowania niniejszego prawa do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 25 stycznia 1983 roku, niniejszym dekretem zwołuję Pierwszy Synod Diecezji Gliwickiej.

Uroczyste rozpoczęcie Synodu będzie miało miejsce 25 marca 2017 roku w czasie Mszy św. odprawionej o godzinie 10.30 w katedrze pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Gliwicach. Do koncelebrowania Mszy Świętej zapraszam wszystkich kapłanów naszej Diecezji. Zapraszam także do wspólnej modlitwy w czasie Eucharystii wszystkich alumnów Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Opolu, osoby życia konsekrowanego, członków wspólnot i stowarzyszeń oraz wszystkich wiernych Diecezji Gliwickiej. Następnie w Centrum Edukacyjnym im. Św. Jana Pawła II w Gliwicach odbędzie się sesja otwierająca obrady synodalne, do udziału w której zapraszam wszystkich, którzy z mocy prawa kanonicznego (kan. 463 KPK) osobnym dekretem są powołani na Synod.

Aby Synod przyniósł oczekiwane owoce, zachęcam cały Lud Boży naszej Diecezji, do refleksji i modlitwy w tej intencji oraz do ofiarowania swoich cierpień i prac. Do szczególnej zaś aktywności zachęcam wszystkich, którym zostały w tym Synodzie powierzone szczególne zadania.

To wielkie dzieło pochylenia się nad Ludem Bożym Diecezji Gliwickiej zawierzam wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny i naszych Świętych Patronów Piotra i Pawła.

 

 

                                                                                             + Jan Kopiec

                                                                                            Biskup Gliwicki

 


07.02.2017r. 11 luty Światowy Dzień Chorego

Światowy Dzień Chorego ustanowił Jan Paweł II w liście skierowanym 13 maja 1992 r. do ówczesnego przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, kard. Fiorenzo Angeliniego. 

Papież wyznaczył też od razu na obchody tego Dnia wspomnienie objawienia Matki Bożej w Lourdes, które przypada 11 lutego. 

Ogólnoświatowe obchody tego Dnia odbywają się co roku w jednym z sanktuariów maryjnych na świecie. Ustanowienie przez Ojca Świętego Jana Pawła II Światowego Dnia Chorego stało się wezwaniem do całego Kościoła powszechnego, aby poświęcić jeden dzień w roku modlitwie, refleksji i dostrzeżeniu miejsca tych, którzy cierpią na duszy i na ciele. Jan Paweł II we wspominanym liście zaznaczył, że „ma on na celu uwrażliwienie ludu Bożego i – w konsekwencji – wielu katolickich instytucji działających na rzecz służby zdrowia oraz społeczności świeckiej na konieczność zapewnienia lepszej opieki chorym; pomagania chorym w dowartościowaniu cierpienia na płaszczyźnie ludzkiej, a przede wszystkim na płaszczyźnie nadprzyrodzonej; włączenie w duszpasterstwo służby zdrowia wspólnot chrześcijańskich, rodzin zakonnych, popieranie coraz cenniejszego zaangażowania wolontariatu…” Sprawom ludzi chorych Jan Paweł II, sam doświadczający licznych chorób, poświęcił wiele miejsca w swoim nauczaniu. Często spotykał się z chorymi i niepełnosprawnymi, tak w Rzymie, jak i w czasie podróży apostolskich. Chorych prosił już na samym początku pontyfikatu o wsparcie modlitewne.

Po raz pierwszy Dzień Chorego obchodzono w 1993 r., a główne uroczystości odbyły się wtedy w Lourdes i – częściowo – w Rzymie. W kolejnym roku miejscem centralnych obchodów była Jasna Góra, a następnie: Jamusukro (Wybrzeże Kości Słoniowej, 1995), Guadalupe (Meksyk, 1996), Fatima (1997), Loreto (1998), Harissa (Liban, 1999), Rzym (2000, połączone z Jubileuszem Chorych), Sydney (2001), narodowe sanktuarium katolików indyjskich w Vailankamy (2002), Lourdes (2004), Jaunde w Kamerunie (2005), Adelajda w Australii (2006) i Seul w Korei Południowej (2007). W 2008 r., z racji 150. rocznicy objawień w Lourdes, Światowy Dzień Chorego obchodzono ponownie (jak w 1993 i 2004 r.) – w Lourdes. 

W naszym kościele msza Święta w intencji chorych odprawiona będzie w sobotę 11 lutego o godzinie 8.00.


Źródło i całośćBrewiarz.pl


20.12.2016r. Betlejemskie Światło Pokoju w Parafii św. Barbary

Po raz kolejny gościliśmy w naszej parafii harcerzy i harcerkę z Hufca w Zabrzu, którzy przywieźli nam betlejemskie światełko pokoju. 
  
Hasło tegorocznej akcji to:
ODWAŻNIE TWÓRZMY POKÓJ
Po raz 26 harcerze i harcerki są strażnikami światła, które jest symbolem nadzei i pokoju między narodami.

Każdego roku dziewczynka lub chłopiec, wybrani przez ORF odbierają Światło z Groty Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Następnie Światło transportowane jest do Wiednia za pośrednictwem Austrian Airlines. W Wiedniu ma miejsce ekumeniczna uroczystość, podczas której Płomień jest przekazywany mieszkańcom miasta i przedstawicielom organizacji skautowych z wielu krajów europejskich.

Związek Harcerstwa Polskiego organizuje Betlejemskie Światło Pokoju od 1991 r. Tradycją jest, iż ZHP otrzymuje Światło od słowackich skautów. Przekazanie Światła odbywa się naprzemiennie raz na Słowacji raz w Polsce.  Polska jest jednym z ogniw betlejemskiej sztafety. Harcerki i harcerze przekazują Światło dalej na wschód: do Rosji, Litwy, Ukrainy i Białorusi, na zachód do Niemiec, a także na północ – do Danii.


1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16